ΠΌΣΟ…

Πόσο να χόρευα θα ’θελα απόψε…
στην πλατειούλα τη μικρή εκεί
που μια μικρή ορχήστρα ετραγουδούσε…

Μα η ντροπή…

Να πηδώ στο ρυθμό της ανάπνιας μου,
στα κύματα του αιμάτου μου να ταξιδεύω
και στα τινάγματα των μούσκλων μου ν’ αφήνομαι…
Να γίνω ένα με της θάλασσας το βόγγο
με του Συμπάντου την κλαγγή να στοιχιστώ
να στείλω σήματά μου
στ’ αδέρφια μου στους κόσμους του απείρου,
να ξαναγίνω αυτό που μ’ έκαμε,
και με πηγαίνει
και με καρτερεί…

Μα η ντροπή…

Τουλάχιστο έφυγα από κει
με όλο μου το είναι ταραγμένο.