ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΟΜΙΛΩΝ

Πολύ κουνάς τα χέρια σου Καραμανλή
τη σκέψη σου για να βοηθήσεις τη θολή:

Τ’ απλώνεις, τα μαζεύεις ή τ’ ανοίγεις,
σ’ αόρατο κάτι γύρω τα τυλίγεις,
με τις παλάμες τους ευθειασμένες
γραμμές ευθείες χαράζεις, τεθλασμένες,
μπροστά σου κάθετες τις πας,
στο έδρανο τις ακμές τους ακουμπάς,
σαπάνου τις γυρνάς σε απορία,
μπροστά τις τείνεις σε διαμαρτυρία,
χωρίς ποτέ ν’ αγγίξει η μια την άλλη
και πάλι τις ανοί’ς, τις κλείνεις πάλι
και ολ’ αυτά γιατί; Για να μας πεις
πως τίποτα δεν έχεις να μας πεις…

Και πάνω στην καρέκλα σου κουνιέσαι
και πίσω  μια γυρνάς, εμπρός πετιέσαι,
γέρνεις μπροστά το χοντρουλό κορμί σου,
κρατάς για λίγο την αναπνοή σου,
σα για να δείξεις ότι δίκιο έχεις
και τ’ άδικο σε πνίγει-δεν τ’ αντέχεις…

Φουσκώνεις το κτηνώδες πρόσωπό σου
το στόμα σου συστρέφεις το άπληστό σου
το μάτι το μικρό σου όλο γουρλώνεις
τους γύρω σου θαρρώντας  πως τυφλώνεις,
και κρέμονται τα μάγουλά σου όλο
κι όλο η γλώσσα σου πάει πολυβόλο
που το λαό με κείνο σημαδεύεις
και τον πληγώνεις και τονε πεθαίνεις…

Καραμανλή ποιος τάχα θα σε μάθει
εκδικητές ο τρόπος σου πως πλάθει;
εσένα κάποτε που θα πληρώσουν
τα όσα για να σου ανταποδώσουν;