Με την A" σήμερα.
Να μην πάμε σπίτι, μου λέει, γιατί έχω μόνο μισή ώρα ελεύθερη. Ώσπου να παρκάρουμε, να μαζέψουμε τα πράγματα…
Έχεις δίκιο, της λέω. Πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο μέχρι την Ζα….
Πάμε, λέει.
Στο δρόμο: είχα πάει μια φορά στην Ζα…., μου  λέει, με… και σταματάει απότομα την κουβέντα της σαν ένοχη.
Ξέρω πότε και με ποιαν και γιατί είχε πάει. Για να έδινε στη φίλη της ένα δέμα από την πατρίδα. Όμως ξέρω ακόμα ότι αυτό το χαριτωμένα αδέξιο κόψιμο της κουβέντας, έγινε για να με κάνει να ζηλέψω.
Αρπάζω την ευκαιρία να ακούσω το κελαρυστό κρυστάλλινο γέλιο της και να λάμψει μπροστά μου με όλη της τη μεγαλόπρεπη απλότητα η λυτρωτική αθωότητα που ποτίζει κάθε ίνα, κάθε ιδέα, κάθε χτυποκάρδι αυτού του σπάνιου πλάσματος.
Πατάω απότομα φρένο, παίρνω θυμωμένη έκφραση και σκυθρωπός της λέω «με ποιον;»
Απόλαυσα ό,τι περίγραψα πιο πάνω.
Λίγος Παράδεισος μέσα στην Κόλαση των ημερών.
Θαυματουργός.
Ζωογόνος.