Αυτό το ποίημα θα έγραφε για τη σημαία αν ζούσε σήμερα ο Θρασύβουλος Ζωιόπουλος (Στέφανος Δάφνης)

ΣΗΜΑΙΑ

Αυτό είναι το ιερό πανί, το πρασινογαλάζο
ξεσκλίδι από σκάνδαλα κι από φριχτές κλεψιές
που σαν τη μούχλα είναι μπλε και πράσινο σαν έλος
και λοιδωρεί ένα λαό με αυνανισμένο νου.

Αυτό είναι το ιερό πανί που όταν περνάει μπροστά μας
το σιχαινόνται οι ψυχές και βλαστημά η καρδιά μας.
Πάνω του χέζουν υπουργοί. Και κτήνη βουλευτές
ολονυχτίς στις δίπλες  του πορνεύονται κρυφά.

Και δεν ειν’ η αύρα που ’ρχεται γλυκά να το χαιδέψει-
δεν τ’ανεμίζει πρόσχαρα η αύρα η σιγανή,
παρά σβησμένη μια πνοή που δεν μπορεί να ορμήσει
και ν’ ασελγήσει ως κι αυτή στο δίχρωμο πανί.

Είν’ η σημαία. την ξεπουλούν παπάδες μ’ άσπρα γένια
για έναν παρά ή για χλιδή και πλούτη μυθικά.
Ειν’ η σημαία που η Βουλή, με κείνηνε ασπίδα
διώχνει το κάθε που ’ρχεται καλό για την πατρίδα.