(“Σήμερα, στις 3 Απριλίου 2009, στη συμβολή των οδών Σκιάθου και Σκόκου στην Κυψέλη, δύο αστυνομικοί που εκτελούσαν υπηρεσία περιπολίας με μοτοσικλέτα, κατά τη διάρκεια ελέγχου σε ύποπτο άτομο, δέχθηκαν πυροβολισμούς από άγνωστο συνεργό του, ο οποίος τους επιτέθηκε από τα νώτα.” Ένας από τους αστυνομικούς ήταν ο Σπύρος Θεοδώρου.  Πέθανε από τα τράυματά του δυο μήνες αργότερα.)

     ΣΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Φίλε-αδερφέ μου αδικοχαμένε,
σε όλα τα δειλά κι άναντρα ξένε,
χέρι ένα σ’ έχει κόψει βιαστικό
για ένα καπρίτσιο του περαστικό…

Δε μέστωσες. Σε Φθινοπώρου αγέρι
των παιχνιδιών του δεν εγίνεις ταίρι.
Η Άνοιξη αλλουνού δεν έχει αφήσει
αντίζηλού της χέρι να σ’ αγγίσει.

Μη μας κακιώνεις που σε τραγουδάμε-
είναι κρασί της λύπης που μεθάμε.
Κι είναι που αύριο η ζωή θα κλέψει
την που όλη μας σε σέ είναι τώρα σκέψη.

Γιατί μικροί εμείς είμαστε κι αστείοι-
αχτίδα που γοργά, πριν λάμψει, δύει.
Μα στων Ηρώων το Πάνθεο που Συ θα ’μπεις
από ήλιους χίλιους πιότερο θα λάμπεις.