Για τελευταία φορά λοιπόν ας γράψω
προτού οριστικά να υπάρχω πάψω.
Ας γράψω ετού' το ποίημα που βγαίνει
από 'να νου που μόλις ανασαίνει.

Χάσου λοιπόν εαυτέ μου, πάντων πλάστη
που ο νους σου τέτοιον κόσμο εφαντάστη.
Αντίο φύση, πόνοι μου, αστέρια-
αντίο ποθητά της Λέττας χέρια,

που τόσες έχουνε χαϊδέψει γίδες
μα συ το χρώμα τους μονάχα είδες.
Αντίο αθώα της, ωραία χείλη
που αρνιά φιλούσατε αυγή και δείλι,

και μένα μόνον όχι. Αντίο μάτια
που μες στα πράσινα, υγρά σας πλάτια
τον κοσμο είχα όλονε απλώσει
χαρίζοντάς του εμορφάδα τόση.

Τώρα σε τούτα όλα μία κάννη-
κι αυτή μαζί με μέ που θα πεθάνει-
όταν το στίχο αυτόν θα 'χω τελειώσει
σε όλα τέλος και αρχή θα δώσει.