Λοιπόν εδώ και σφαίρες και πιστόλι.
Δεξί μου χέρι γράφε-σε διατάζω
(μπορώ ακόμα κάποιον να διατάζω...)

"Αγαπημένη μου..."
Μη βιάζεσαι.
Κι ούτε να τρέμεις.
Γράφε καλά.

Σβήστο αυτό. Δεν ταιριάζει.

"Ζωή μου..."
Τι ζήτα είν' αυτό;
Όχι, μη το διορθώνεις.
Σβήστο κι αυτό.
Μην τρέμεις!..
Σβήστο σου λέω όλο!-δεν πάει ούτε αυτό.

Γράψε:
"Ωραία κόρη..." Ααα! Γελοίο...
Ρομάντζα θυμίζει φτηνά.

...Λοιπόν.
Γράφε:
"Σ' ευχαριστώ γιατ' η άρνησή σου
φέρνει στο τέλος της τη ζωή μου."
Να δω… Ναι.
Εντάξει. Αυτό. Καλό είναι.
Μα τι ειν’ αυτό;
Γράψε καλά το ύψιλον!
Σεβάσου τις λέξεις!
Αυτές μας κράτησαν ως τώρα!

Τρέμεις ακόμα χέρι μου;
Στην ψυχή μου μοιάσε
που άτρομη σε οδηγεί.
Ή μη θαρρείς ότι αυτό είναι το τέλος σου;
Δεν είναι τέλος, είναι αρχή κουτό!
Δεν με πιστεύεις;
Καλά. Μη γράφεις.
Δεν είναι απαραίτητο το γράμμα.

Και τώρα άδραξε τ' όπλο
και βάλτο μου στον κρόταφο.
Κι όταν σου πω...
Όταν σου πω έτσι;... τραβάς!
Λοιπόν…
Μην τρέμεις που να πάρει!..
Όχι!..
Όχι ακό...