Καθίστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας.
Το πούρο στο χέρι
τα πόδια πάνω στο σκαμνί απλωμένα
(μήπως αιστάνεστε άβολα κάπου;..)
κι ακούστε με:
Στενάζω και σχίζονται ουρανοί.
Πονώ και σύμπαντα χαλιούνται .
Ζηλεύω κι όλες οι φωτιές της πλάσης
με λιώνουν με τα λάβρα χέρια τους.
Στιγμής ανάπαψη δε βρίσκει
όχι το πνεύμα
όχι το σώμα
μα ούτε τ' όνειρο-και μέσα του υποφέρω.

Ευχαριστώ.