Έπρεπε να περάσουνε δυο μήνες
που καθημερνά την έβλεπα
ώσπου μετά απ' αυτούς τους μήνες μόνο
να δω πως έχεις πόδια
και πως μπροστά,
στη φυλαγμένη για το στήθος θέση
προβάλλει κάτι .

Ήταν τη μέρα που εφόρεσε φουστάνι
στην άκρη βάζοντας το παντελόνι.

Από τη μια φοβήθηκα
να δω που ήταν γυναίκα'  μ' απ' την άλλη
θα 'δινα ό,τι έχω και δεν έχω
αν ήταν ν' άγγιζα το άσπρο αυτό
το στέριο και χοντρό και δυνατό
τ' ωραίο της πόδι
που τόσους Ρέμπραντ και Ραφαήλ
πάνω του περπατώντας κουβαλεί-
θα 'δινα ό,τι έχω και δεν έχω
αν ήταν ν' άγγιζα το πόδι αυτό
καθώς ανάμεσα απ' το σκίσιμο
μια πρόβαλε και μια ξανακρυβόνταν
του μαστρωπού της φουστανιού.