Έτσι λοιπόν..
Αφού ούτε να με δεις δε θέλεις
στη στάνη δεν ξανάρχομαι.

Όλα εγίναν όπως έπρεπε-
στην ηλικία και στη συγγένεια και στην τάξη του καθένας.
Συ με τους νέους, τους συγγενείς και τους δικούς
κι εγώ με τρεις ωραίες μοναξιές παρέα.

Τώρα τα μάτια σου θα φέγγουνε μια σφαίρα
όπου κανείς δε θα 'ναι να φωτίζεται.
Και το υπέροχο χαμόγελό σου
το ιδανικό
νεκρό θα πέφτει κάτω
απ' το μελένιο βγαίνοντας το στόμα
καθώς ψυχή καμιά
για να ηδύνει δεν θα βρίσκει.

Τώρα η γη θα ξαναρχίσει να υποτάσσεται
στην έλλειψη, στην ανεπάρκεια και στην ξέρα
μες στην καρδιά μου αφού θα μένουν αφανέρωτα
όσα ευγενή αυτή
από τα μάτια σου αναγκεμένη εσκόρπιζε.