Και κλαίουσες
όμορφες είναι οι τουρκάλες.

Ξέρετε ότι το άτομο είναι μικρογραφία του ηλιακού μας συστήματος;
Προφανώς όλοι το ξέρουμε αυτό.
Ξέρετε πως το ηλεκτρόνιο σε μεγέθυνση έχει τη διαμόρφωση της γης; Δηλαδή έχει όρη και κοιλάδες;
Αυτό θα το ξέρουν λιγότεροι.
Μπορείτε να αποκλείσετε ότι το ηλιακό μας σύστημα είναι το άτομο σε ένα πράγμα ή ένα όν ασυλλήπτως υπερμεγέθων διαστάσεων για τα δικά μας μέτρα;
Μπορείτε να αποκλείσετε, η να αποκαλέσετε εμένα που δεν μπορώ να το αποκλείσω φαντασιόπληκτον, για την πιθανότητα το σύμπαν μας να είναι μια ρόγα σταφυλιού που ένα ον κρατεί στο χέρι του έτοιμο να την καταπιεί;
Ή ότι βρισκόμαστε κιόλας μέσα στο στομάχι ενός τέτοιου όντος;
Ή πως το ηλιακό μας σύστημα είναι μόριο ενός ανυπολόγιστα μεγάλου δέντρου ή ενός, παρεμφερούς και ανάλογου με όσα ξέρουμε, αντικειμένου;
Και μήπως το ίδιο συμβαίνει προς τα κάτω-προς την κλίμακα του ηλεκτρονίου, αν αυτό εκληφθεί σαν ένα ηλιακό σύστημα -όπως και είναι-σε μικρογραφία;
Και φαντάζεστε μήπως αυτή η τόσο όμορφα ειπωμένη λέξη "μικρογραφία" πόσο σχετική μπορεί να είναι;

..."Καλά Χριστούγεννα!"- δηλαδή να περάσετε καλά την ημέρα που γεννήθηκε ο Σωτήρας μας, ή οι Σωτήρες όλων των Συμπάντων και όλων των ως άνω πλασμάτων.

“Μα να ζήσουμε τη ζωή που μας δόθηκε!”
Συμφωνώ, αν πρώτα μου εξηγήσετε τι σημαίνει "ζω", "ζωή", "δίνομαι", και τι είναι αυτό το "μα", το "να" και όλα αυτά τα "μόρια" της γλώσσας μας. Ποιος ζει; Τι είναι αυτό που "ζει"; Και ποιος του "έδωσε" τη ζωή εκείνου που "ζει";  Τι θα πει "δίνω"; Και κατ’ επέκτασιν ποιος είναι αυτός που δίνει; Και πώς δίνεται η ζωή;…
Και τι γίνεται τέλος αυτή η ζωή; Και πού είναι- και τι ήτανε οι ημέρες που πέρασαν και όλα όσα είμαστε σίγουροι δα ότι περάσανε-ότι τα ζήσαμε; Πού είναι αυτές οι στιγμές, αυτές οι παλαιότερες πράξεις μας;  Χτές περπατήσαμε μέχρι την αγορά. Πού είναι αυτό το περπάτημα; Τι είναι ο χρόνος; Πώς μετράει; Το ίδιο για όλους; Ο τεράστιος γίγαντας που κρατεί στο χέρι του έτοιμος να φάει τη ρόγα του σταφυλιού εκείνου, έχει άραγε ένα ρολόϊ περασμένο στον καρπό του χεριού του; Και αν ναι, ο χρόνος του (του ρολογιού και του όντος εκείνου) έχει την ίδια σχέση που έχει ο χρόνος με τη ζωή μας όπως τον μετράμε με το ρολόι μας, ή ο χρόνος του πλάσματος εκείνου έχει για ένα του δευτερόλεπτο ένα δισεκατομμύριο δικούς μας αιώνες;

"Α! Δεν αναγνωρίζεται η αξία των γραφτών μου!.."
Πώς σας φαίνεται αυτή η πρόταση;
Γραφτών;.. Ποιων γραφτών;.. Ποιος γράφει;.. Και σε ποιο σύστημα πλανητικό ποιου γαλαξία, ποιου σύμπαντος και λοιπά και λοιπά... Και τι σημαίνει "γράφω"; Και πάλι, ποιος είναι αυτός που γράφει;
Και τι θα πει "αξία"; Αξία για ποιον; Και από ποιον;
Μέσα στην λαίλαπα των κοσμογονικών μετεξελίξεων και μεταβολών του Πολυ-Μεγα- Σύμπαντος, κάποιος γράφει:
..."Και καλή Πρωτοχρονιά αν δε σας δω μέχρι τότε"
Υπάρχετε;
Σας ρωτώ: υπ-άρ-χε-τε;
Κι αν προχωρήσουμε τη σκέψη μας σε θεωρίες τύπου "Big Bang" και υποθέσουμε πως είναι σωστές, για ποιαν έκρηξη μιλάμε; Σταματάει ποτέ αυτός ο υποπολλαπλασιασμός και αυτή η υπερμεγέθυνση των αναλογιών, ή ατερμόνως υπάρχουν όλο και πιο μεγάλα και όλο και πιο μικρά "άτομα" (και άτομα) και το Big Bang δεν υπήρξε ποτέ και ακόμα ποτέ δεν θα υπάρξει;

"Μα, ζούμε. Υπάρχουμε. Πονάμε και χαιρόμαστε, έχουμε κράτη και κυβερνήσεις, γράφουμε, διαβάζουμε, κινούμαστε, σκεφτόμαστε, παρατηρούμε, φιλοσοφούμε, υπάρχουμε πάλι.
Τι θα πρέπει; Να αυτοκτονήσουμε επειδή κάποιος μεγάλος άνθρωπος ίσως μας τρώει και επειδή ίσως εμείς με κάθε μπουκιά που κατεβάζουμε τρώμε μερικά δισεκατομμύρια Σύμπαντα;"

Ποιος είπε να αυτοκτονήσετε; Εγώ δεν είμαι που σας είπα "Kαλά Χριστούγεννα";
Και για να είστε σίγουροι γι αυτό, πάλι θα σας το πω: ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΣ ΧΡΟΝΟΣ!

Μα γιατί κάθομαι και λέω και λέω, και ρωτώ και ρωτώ, αφού υπάρχει η φιλοσοφία που σκοπό έχει να μας δώσει την απάντηση σε όλα τα πιο πάνω ερωτήματα;
Δουλειά των φιλοσόφων δεν είναι να μας απαντήσουν σε όλα αυτά;
Και από φιλοσόφους, χιλιάδες έχουν φανεί στον κόσμο από την γένεσή του.
Αυτοί θα μας πουν τι θα πει «υπάρχω»,τι είναι η ύλη, τι είναι ο άνθρωπος.
Μας λένε όμως;-μας έχουν πει μέχρι τώρα;
Όχι.
Ο Σωκράτης ομολόγησε ότι δεν ξέρει τίποτα. Ειλικρινής τουλάχιστον.
Ωραία η φιλοσοφία.
Άλλος λέει: «Σκέπτομαι, άρα υπάρχω.», χωρίς να μας πει πρώτα τι θα πει «σκέπτομαι» και τι θα πει «υπάρχω».
Ωραία φιλοσοφία.
Άλλος λέει «δεν υπάρχει τίποτα, όλα είναι στη σκέψη μου (χωρίς κι αυτός να μας λέει τουλάχιστον τι είναι η σκέψη).
Έρχεται όμως κάποιος άλλος και λέει ότι όλα υπάρχουν εκτός από αυτόν που σκέπτεται-χωρίς να μας λέει τι είναι αυτός που σκέπτεται.
Ωραία η φιλοσοφία.
Κάθε φιλόσοφος λέει τα δικά του, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, μιας και κανείς δεν μπορεί να τους πει ότι λένε αλήθεια ή ψέματα.
Και τέλος καταλήγουν να χωρίζουν την φιλοσοφία και να εξετάζουν κομμάτια της μόνον, που τα ονομάζουνε «Φιλοσοφία του Δικαίου», «Φιλοσοφία του Πνεύματος», «Φιλοσοφία της Γλώσσας», βοηθώντας δήθεν το Δίκαιο, το Πνεύμα, τη Γλώσσα.
Μην μπορώντας δηλαδή να θεμελιώσουν ένα κτίριο, φτιάχνουν τάχα τα παράθυρα του εικοστού ορόφου…
Αν τουλάχιστον είχε ωφεληθεί σε κάτι η ανθρώπινη φυλή από τους φιλοσόφους…
Μα δεν βοήθησαν σε τίποτε τον άνθρωπο-ή τον άφησαν στα ίδια του τα χάλια ή τον χειροτέρεψαν κιόλας.
Οι φιλόσοφοι της Ανατολής μόνον, όπως ο Κομφούκιος ή ο  Βούδας, έφτιαξαν μια φιλοσοφία καθένας τους, που αυτήν ακολούθησαν οι λαοί εκείνοι, με λαμπρά αποτελέσματα.
Εδώ, στη Δύση, σε τι ωφέλησαν τον άνθρωπο οι φιλοσοφίες;
Σε τι καλυτέρεψε αυτή τη ζωή τους;
Σε τίποτα. Αντίθετα την χειροτέρεψε.
Την κατάσταση αυτή προβλέποντας οι φιλόσοφοι,  ονόμασαν την απασχόλησή τους φιλο-σοφία και τους εαυτούς τους φιλό-σοφους.
Έτσι κανείς δεν μπορεί να τους μεμφθεί για το σκοτάδι που μέσα του ζουν οι άνθρωποι μέχρι σήμερα («Δεν είμαι σοφός κύριοι, απλώς αγαπώ την σοφία.», λένε, αν τους πεις κάτι για τα αερολογήματα που ξεφουρνίζουν κάθε λίγο και λιγάκι.)
Αν πάλι κάνω λάθος και οι φιλόσοφοι ωφέλησαν κάπου τον άνθρωπο, εδώ είμαι για να το μάθω.

  ΤΟΥ ΚΡΕΒΒΑΤΙΟΥ ΤΟ ΒΗΤΑ

Πάντοτε με διορθώνουν-
οι ανόητοι-
πως το κρεββάτι μ’ ένα βήτα γράφεται.

Δεν είναι βέβαια ποιητές.

Αν ήταν, θα ’ξεραν
πως άδειο το κρεββάτι μ’ ένα βήτα είναι,
όπως με μόνο αυτούς επάνω του.

Το δεύτερο το βήτα ειν’ η γυναίκα.

 ΣΤΗΝ ΠΙΚΡΗ
 
Μέσα στην ησυχία
θόρυβοι κάτι αλαφροί έρχονται απ' τον καφέ του.
 
Μπορεί να πει πως κάποιος δαίμονας
εμπήκε στο φλιτζάνι του
και κει ότι τα μάγια του δουλεύει.

Και λέγοντας αυτό
θα ξέφευγε από το απίστευτο να πει
ότι ακούει τα βιαστικά κι ανάλαφρα-
τα μυστικά πατήματα της ζάχαρης
καθώς μες στον καφέ του τον πικρό διαλύεται.
 
Απίστευτο γι αυτόνε όχι-γιατί αυτός
ολημερίς μες στη σιωπή
της μοναξιάς τους ήχους τους λεπτούς ακούει
καθώς αυτή μες στην πικρή
γλυκαίνοντάς τηνε διαχύνεται ζωή του.

 ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ

Να γράψεις ένα γράμμα και με ήσυχες
προσεκτικές κινήσεις να το κλείσεις
στον φάκελο, που απορεί
γιατί ξέρει-
παραλήπτης δεν υπάρχει.

Να γράψεις ένα γράμμα
με της ψυχής σου όλα τα κρυφά
και τα μεγάλα εντός του.

Κι όταν τελειώσεις και τον φάκελο σφραγίσεις
να τόνε ρίξεις στη φωτιά
με μια συνηθισμένη κίνηση
και να τον βλέπεις ήσυχα να καίγεται
και σαν νωχελικά,
λικνίζοντας ο αέρας τον καπνό του…

Και αύριο
κει που θα κάθεσαι μονάχος
και η ώρα καθόλου δεν θα έχει περάσει
να σκεφτείς: «πρέπει να γράψω ένα γράμμα».

Και να πάρεις πέννα και χαρτί
και
σαν ποτέ να μην ξανάγραψες
να γράψεις.

 ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΗΠΑ ΣΕ ΑΜΥΝΑ, ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ
23-10-25, οι εφημερίδες.

ΑΜΥΝΑ: Η Ελλάδα θα παράγει σφεντόνες.
ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ: Η Ελλάδα θα προμηθεύει τις ΗΠΑ με καρφίτσες.
ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ: Η Κυβέρνηση, σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια, θα αναπτύξει μεθόδους κλοπής που δεν θα γίνονται αντιληπτές από τρίτους.

 Αν η Κυβέρνηση νοιάζονταν για τους πενήντα εφτά όπως νοιάζεται για τον Άγνωστο Στρατιώτη, κανένα όνομα δεν θα γραφόταν εκεί.

 Νόμπελ Ειρήνης στην κυρία Κορίνα Ματσάδο.
Κατ’ αρχήν συγχαρητήρια-είναι ένα σπουδαίο βραβείο.
Όμως έχω απορίες σχετικά με αυτό.
Νόμπελ Ειρήνης παίρνει όποιος σταματήσει έναν πόλεμο-σωστά; Σωστά.
Υπήρχε κάποια εμπόλεμη κατάσταση στην Βενεζουέλα την οποία η κυρία Ματσάδο άλλαξε σε ειρήνη;
Δεν ακούστηκε κάτι τέτοιο.
Εκτός αν ονομάσουμε αντιπάλους πολεμικούς την Κυβέρνηση και την Αντιπολίτευση κάθε κράτους.
Η κυρία Ματσάδο αγωνίζεται να διώξει τον Μαδούρο και να κυβερνήσει αν όχι η ίδια αυτή, οπωσδήποτε όμως η Δεξιά.
Θεμιτό και επαινετό σύμφωνα με τον γήινο «πολιτισμό».
Αυτό όμως συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα κράτη της γης-δηλαδή πάλη κυβέρνησης-αντιπολίτευσης.
Ο αγώνας όμως είναι ειρήνη;
Όχι. Αντίθετα μάλιστα.
Μήπως βραβεύτηκε η κυρία Ματσάδο επειδή ΑΝ έφερνε την Δεξιά τότε θα υπήρχε Ειρήνη στην Βενεζουέλα;
Μα δεν νομίζω ότι το Νόμπελ βραβεύει τις προθέσεις κάποιου, αλλά βραβεύει το αποτέλεσμα μιας προσπάθειας.
Γιατί αν το αντιπολιτεύεσθαι φέρνει ειρήνη όταν η εκάστοτε αντιπολίτευση επικρατήσει, τότε θα έπρεπε να υπήρχαν διπλάσια βραβεία Νόμπελ Ειρήνης από τα υπάρχοντα επί γης κράτη.
Ακόμα λοιπόν και αν είχε ήδη φέρει την Δεξιά η κυρία Ματσάδο, τότε θα υπήρχε κάποιος ή κάποια από την τότε αντιπολίτευση της Βενεζουέλας που θα ισχυριζόταν ότι ανήκει σε αυτόν-αυτήν το Νόμπελ, επειδή αυτός-αυτή θα έφερνε την ειρήνη στην χώρα του με τον αγώνα του-της (μιας και έχουμε υποθέσει για να γίνει αυτή η συζήτηση, ότι ο αντιπολιτευτικός αγώνας φέρνει την ειρήνη…)
Αν κάποιος μπορεί να λύσει την απορία μου αυτήν, τον παρακαλώ να το κάνει.

 Ο  ΗΝΙΟΧΟΣ  ΤΩΝ  ΔΕΛΦΩΝ

Πάει ο Πολύζαλος και τ'  άλογο.
Πάει και τ'  άρμα.
Οι Φαιδριάδες τ'  αφανίσανε.

Μας έμεινε ο ονειρικός Ηνίοχος
με τα σκεπτόμενα μάτια
μεσόκληρος δυο εποχών
γαλήνια ακίνητος μετά από τον αγώνα
θριαμβευτής
να οδηγεί αόρατο ένα άρμα.

Ίσως την Τέχνη παραπέρα.



ΤΟΥ ΚΡΕΒΒΑΤΙΟΥ ΤΟ ΒΗΤΑ

Πάντοτε με διορθώνουν-
οι ανόητοι-
πως το κρεββάτι μ’ ένα βήτα γράφεται.

Δεν είναι βέβαια ποιητές.

Αν ήταν, θα ’ξεραν
πως άδειο το κρεββάτι μ’ ένα βήτα είναι,
όπως με μόνο αυτούς επάνω του.

Το δεύτερο το βήτα ειν’ η γυναίκα.



ΟΤΑΝ

Όταν
στον τελειωμό της μάχης της μεγάλης
του γυρισμού τον δρόμο παίρνεις νικημένος
κι ακούς ακόμα να ηχούνε καθαρές
του νικητή σου οι χαρούμενες ιαχές
κι η κόλαση ξεχύνεται ξοπίσω σου και μπρος σου φοβερή…
τότε
δεν ωφελεί παράδεισους να σκέφτεσαι.
Για φαντασιώσεις πια καιρός δεν είναι.

Τα βήματά σου σύρε και βολέψου
όπως μπορείς σε μια γωνιά
και τυχερός πολύ να θεωρείσαι
που εκεί σ’ αφήνουνε να μείνεις.

Για δίκαιο μη μιλήσεις.
Για δόλον του εχθρού ή ατιμίαν του στη μάχη.
Τα τέτοια σβήστα από τη σκέψη σου τελείως
και από τώρα ήσυχα να ζεις και μετρημένα
με προσοχήν προσέχοντας μεγάλην
μη κάτι που θα κάνεις ή θα πεις
τόνε θυμώσει τον εχθρόν που νικητής εμπήκε στη ζωή σου.

Και ξέρεις δα οι νικητές τι εύκολα θυμώνουν.



ΒΥΖΑΝΤΙΟ 1439

«Πόσο μας παίδεψαν κι αυτοί οι Λατίνοι…
Για να μας δώσουνε λίγη βοήθεια
ζητούσαν να ξεχάσουμε την πίστη μας.
Καθόλου δεν τους άγγιξε η λαμπρότητα κι ο όγκος
της αντιπροσωπείας μας: εφτακόσοι! Ό,τι καλλίτερο
το πνεύμα κι η εξουσία μας είχε να δείξει.
Και επικεφαλής ο βασιλιάς μας!

Τίποτα αυτοί.
Ανυποχώρητοι.

Εμείς από την άλλη τι να κάναμε;
Πώς να φυλάξουμε ορθή την πίστη
με τον Μουράτ απέξω από την Πόλη;..

Δυο χρόνια κράτησαν οι συζητήσεις.
Και συσκεφτόμασταν...και συσκεφτόμασταν…
Κουράστηκα στο τέλος.

Και φύγαμε ατιμασμένοι απ’ τη Φερράρα-
υποχωρήσαμε στο σπουδαιότερο:
δεχτήκαμε πως "εκ" σημαίνει "δια".
Πώς χάρηκαν οι βρωμεροί που μας ταπείνωσαν…

Όμως στην Πόλη σαν ξαναβρεθήκαμε,
μες στις εικόνες μας και στα λιβάνια,
κι όταν βυθίσαμε στους ύμνους πάλι
και στα τροπάρια της Ορθοδοξίας μας,
αλλάξαμεν απόφασιν αμέσως:
έτσι κι αλλιώς θα χάνονταν η Πόλη:
καλλίτεροι οι Τούρκοι απ’  παλιο-Λατίνους".









  Ο ΓΑΜΟΣ
 
Παντρεύεται ο λόφος
και παίρνει την κυρα-Άνοιξη.
Οι μυγδαλιές κοιτάζουν
το θέαμα με κατάνυξη.
 
Μαργαριτούλες πλέκουν
στεφάνι νυφικό
των μερμυγκιών με χάρη
καλπάζει το ιππικό.
 
Κρατούν οι πεταλούδες
την άκρη του φορέματος
πλαντούν οι παπαρούνες
στο χρώμα του αίματος.
 
Κι ως φεύγει ο κυρ-Χειμώνας
γυρνά την κεφαλή
και στέλνει στο ζευγάρι
χαρούμενο φιλί.





ΣΤΗΝ ΠΙΚΡΗ
 
Μέσα στην ησυχία
θόρυβοι κάτι αλαφροί έρχονται απ' τον καφέ του.
 
Μπορεί να πει πως κάποιος δαίμονας
εμπήκε στο φλιτζάνι του
και κει ότι τα μάγια του δουλεύει.
Και λέγοντας αυτό
θα ξέφευγε από το απίστευτο να πει
ότι ακούει τα βιαστικά κι ανάλαφρα-
τα μυστικά πατήματα της ζάχαρης
καθώς μες στον καφέ του τον πικρό διαλύεται.
 
Απίστευτο γι αυτόνε όχι-γιατί αυτός
ολημερίς μες στη σιωπή
της μοναξιάς τους ήχους τους λεπτούς ακούει
καθώς αυτή μες στην πικρή
γλυκαίνοντάς τηνε διαχύνεται ζωή του.

 ΔΕΝ ΤΑ ’ΚΑΙΓΕ…

Ο «γιος», η «αδερφή» κι ο «αδερφός» μου
κάψανε ποιήματά μου-
όσα για φύλαξη-
για σιγουριά!-
τους είχα δώσει.

Και βρώμισε ο αέρας.

Του Καρυωτάκη η καλοκάγαθη σπιτονοικοκυρά,
στην Πρέβεζα,
μου είπε πως,
όταν εκείνος πέθανε,
πέταξε τα χαρτιά που βρήκε στο συρτάρι του
και μες στο κομοδίνο,
γιατί «πού να ’ξερα πως ήταν ποιήματα…»   

Δεν τα ’καιγε
να ευωδιάσει ο κόσμος!...

Να οσφραινόμαστε οι άνθρωποι εσαεί
Μύρα Τέχνης
Ευωδιές Πόνου Ανθρώπων και Πραγμάτων
Κι ανάσα Θάνατου να μας μυρώνει…