ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ
(Στους ακροατές μου, όταν, στο Λος Άντζελες, ερμήνευα τη Γραφή σε ακροατήριο κάθε Πέμπτη απόγεμα στον Άγιο Νικόλαο.)

Εσείς που με ακούτε είστε οι φίλοι μου.
Σεις που ακούτε τη βαθιά φωνή μου
Να βγαίνει άναρθρη από τα χείλη μου,
Εσείς είστε οι φίλοι οι πιό καλοί μου.

Κι αν λίγο σας ξενίζουνε οι στίχοι μου,
Κι αν σας ζαλίζουν της φωνής μου οι ήχοι,
Για με το κρέας είσαστε στο νύχι μου,
Κι είμαι το κρέας στο δικό σας νύχι.

Γιατί αν οι κακές μαγεύουν μάγισσες,
Τα μάγια οι καλές νεράιδες λύνουν
Κι αν της ζωής χωρίζουνε οι άλυσες,
Όμως της Ποίησης οι ανθένιες σμίγουν.
Κι αν γράψω κάποτε κι εγώ ποιήματα
(Αν οι Θεοί μου δώσουν τέτια χάρη),
Τα πιο όμορφά τους θάχουν τα νοήματα
Απ’ τη φιλία μας ετούτη πάρει.

Και μέσα τους θα υψώνεται ολάνθιστη
Η άδολη αγνότη της ψυχής σας.
Και σαν λαμπάδα θα φωτίζει άσβυστη
Η θεοφώτιστη, τίμια ζωή σας.