ΓΙΑΝΝΗ,ΒΟΗΘΕΙΑ!
(Της παρέας του Βιβαριού. Ο Γιάννης, το εφτάχρονο αγοράκι-γαυριάς, πανέξυπνο,
Καλόψυχο, που με το ποδήλατό του έφερνε βόλτες στο Βιβάρι, κάνοντας και θελήματα.
Ήμασταν καλοί φίλοι)

Ρε Γιάννη τόσες γκόμενες για πες μου πού τις βρήκες-
τόσες που τους αρέσουνε οι όσες τους κάνεις γλύκες;
Και πού τις πας και κάνετε τα όργιά σας κάθε μέρα
που για τις τσάρκες σας κανείς δεν ξέρει εδώ πέρα;

Κι αν φίλος σου δεν ήμουνα όλα να μου τα πεις
αυτά δε θα τα μάθαινε Βιβαριανός κανείς.
Μα μου τα ξέρασες προχτές που μπόσικο σε βρήκα
και σ’ όλες των ερώτων σου τις λεπτομέρειες μπήκα.

Κι αφού ονόματα να πω δε θέλεις, δεν τα λέω.
Μα ότι γκόμενες πολλές έχεις, δεν ειναι νέο.
Όλοι το ξέρουνε καλά ότι στ’ ωραίο Βιβάρι
δε σου ξεφεύγει θηλυκό. Κι ο διάολος να με πάρει,

αν έχω μάτι κλείσει εδώ, για τόσους μήνες τώρα
να σκέφτομαι με τι άραγε τις καταφέρνεις δώρα.
Πες μου ρε Γιάννη τι τους λες και δούλες σου τις κάνεις;
Και πώς το ψήσιμο αρχινάς; Και πώς το αποκάμεις;

Φαίνεται το ποδήλατο τα θηλυκά τραβάει
και πάνω ανεβαίνουνε κι αυτό όπου πας τις πάει.
Γι αυτό εξαφανίζεσαι συνέχεια από την πιάτσα;
Πας κάπου και στα γρήγορα βολεύεις τη ραγγάτσα;

Κι «όχι» καμμια πώς δε σού λέει ρε Γιάννη από τις τόσες,
όχι πουλάδες μοναχά, αλλά ου μην και κλώσσες;
Φίλος σου είμαι Γιάννη μου. Πες μου το μυστικό σου
Και-κάτι που δε γίνεται-θα γίνω πιο δικός σου.

Και μη μου πεις τα νιάτα σου κι η ομορφιά που έχεις
πως κάνουνε τις γκόμενες να τρέχουν όπου τρέχεις,
γιατί αυτά τα ’χα κι εγώ μα ούτε μύγα μου ’ρθε-
μόνο έτρωγα χυλόπιττες πάντοτε κι απ’ ολούθε.

Ή μη μου πεις πως άλλαξε τώρα η κοινωνία.
Άλλοι και τότε είχανε-μόνο εγώ καμία.
Πες μου ρε Γιάννη φίλε μου ώστε προτού πεθάνω
να μάθω-μη και κάτου εκεί ρωτάω και δε φτάνω...

Λοιπόν κανόνισε αύριο, στου αη-Λια το πανηγύρι
προτού τελειώσουν του χορού οι φτερωμένοι γύροι
να μου ειπείς τα κόλπα σου τ’ ακαταμάχητά σου
για να ’μαι και...γκομενικώς πλέον εγώ κοντά σου.

Και θα σου πω και τ’ όνομα εκείνης που γουστάρω
για να μου πεις τα ειδικά τα μέτρα που θα πάρω-
έτσι που αυτή στα σίγουρα και μένα ν’ αγαπήσει
(μιας κι οπωσδήποτε κι εσύ την έχεις...κανονίσει).

Να μάθω τι να της ειπώ, και πώς να τη γελάσω
για να μη μείνω πάλι εγώ, ο φίλος σου!, στον άσσο...
Κι όταν τη ρίξω, τότε πια, γεμάτος μ’ ευτυχία
θα δίνω και στους γύρω μου λίγα απ’ αυτήν ψιχία,

να ξέρουνε τι χάνουνε με δίχως γκομενίτσα
που ξετρελαίνει το ντουνιά με νάζια και καπρίτσια.
Και για καλό και για κακό, με όποιο μυστικό σου
φέρε μαζί σου Γιάννη μου και το ποδήλατό σου.

Αυτά είχα Γιάννη να σου πω κι αυτό να σου ζητήσω.
Κι απ’ την κυβέρνηση εγώ με γράμμα θα ζητήσω
σ’ όσα παιδάκια Γιάννηδες τα λένε, να φροντίσει
κι από ’να νέο ποδήλατο σε όλα να χαρίσει.

                Βιβάρι,16-7-07