Η ΑΓΚΑΛΙΑ

Διασταύρωση.
Κόσμος που περιμένει να περάσει.
 
Ανάμεσά τους μια κοπέλλα.
Ωραία.
Δροσερή.

Έβγαλα το μπαστούνι,
το εξεδίπλωσα.
Και με μισόκλεισα τα μάτια
και χτυπώντας
δεξιά κι αριστερά τη μύτη του,
την επλήσίασα.

«Παρακαλώ βοηθήστε με»,της είπα
μία το στήθος της κρυφά κυττάζοντας
μια τα πυκνά μαλλιά της.
«Βεβαίως!..Να! Πράσινο! Πιαστείτε πάνω μου...»

Πιάστηκα επάνω της...

Σαν εβρεθήκαμε απέναντι
σε μια που δεν υπήρχε πέτρα εσκόνταψα
και βρέθηκα φαρδύς πλατύς στο πεζοδρόμιο πάνω.

«Πέσατε!; Θε μου!..Είσαστε καλά;..»,
είπε με αγωνία κι ενοχή (και ποιος,
ιδίως γυναίκα,δε θα ένιωθε αίτια
της πτώσης του τυφλού που αυτή οδηγούσε...)

Έσκυψε,
με αγκάλιασε,
και με μεγάλον κόπο της με σήκωσε.

Όταν ξεκόλλησα από πάνω της
«είστε καλά;» μπόρεσε μόνο να ρωτήσει.

Τη διαβεβαίωσα πως «ναι».

Τότε μονάχα η καημένη
κι αφού εσιγουρεύτηκε
πως ισορρόπησα επιτέλουυς
εστράφη κι έφυγε.

Πέταξα το μπαστούνι.

Μ΄αγκάλιασε μία γυναίκα!
Θα φύγω απ΄τη ζωή ευτυχισμένος!