ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Ώρες καθισμένες στον καθρέφτη μπροστά
σαν σίγουρες
τα χείλη με νωχελικές κινήσεις βάφουν,
στα ματόκλαδα την ελαφρότητα της ύπαρξης τους όλην αποθέτουν
και με άνθη μαραμένα, ευωδιαστά,
θλίψη γεμάτα,
το μέτωπο προσεκτικά στεφανώνουν.

Και στην ώρα την κατάλληλη
όταν ό άντρας
αηδιασμένος από την τεχνητήν επάρκεια
που έτσι φκιασιδωμένη
άπρεπα
η γυναίκα
για καιρό σαν αρτεσιανό φρέαρ ξεχύνει,
κλείνει τη στρόφιγγα της ισχύος της
και των δακρύων ανοίγει.

Και σε κλάματα όταν η γυναίκα ξεσπά,
ο κόσμος από το θόρυβο ξυπνάει,
σηκώνεται,  
ανακλαδίζεται και,
 νυσταγμένος ακόμα,  
προχωρεί.