ΑΝΝΑ ΑΜΠΑΤΖΗ

Πενήντα χρόνων, φυματική, στα τελευταία μου.
Τη μέρα που με πιάσανε κι ως τ' άλλο πρωί με βασανίζανε.
Μ' αφήσανε λιπόθυμη μες στο κελί μου.
Να ξέρετε,
οι αρβύλες από κάτω έχουν προκαδούρα.
Ο λαιμός μου είναι πιτσιλωτός απ' τα σημάδια τους.

Την τρίτη μέρα
μου βγάλαν τα μαλλιά τραβώντας τούφα τούφα.
Τα μαλλιά, να ξέρετε, είναι καλά ριζωμένα-
δύσκολα βγαίνουνε.
Και "μουγκή" αν με φωνάζουν είναι που με μια δαγκωματιά
μου κόψανε τη γλώσσα. Όλ' αυτά
γιατί εφώναζα συνθήματα του ΕΑΜ.

Την όγδοη μέρα έβαλαν στα νύχια μου καρφίτσες
και μου 'βγαλαν τα δόντια με τανάλια.
Τη μέρα την εντέκατη αποφασίσαν με κλωτσιές
από τη μια ως την άλλη άκρη να με πάνε του διαδρόμου.
Αποτέλεσμα: τρία πλευρά σπασμένα.

Ύστερα απ' όλα αυτά με ρώτησαν: "αποκηρύσσεις;"
Τους ζήτησα μολύβι να γράψω την απάντηση.
Την έγραψα.
Μια τελευταία κλωτσιά μ' έστειλε στο κελί μου.

Δυόμισι χρόνια τώρα έτσι.