ΓΙΑ ΒΙΟΛΕΤΤΑ ΤΣΑΜΟΥΤΑΛΙΔΟΥ
(διήγηση μετανιωμένου βασανιστή)

Εβδομηνταπεντάχρονη.
Τη φέραμε σ' ένα κελί των αντρικών των φυλακών.
Στο διπλανό είχαμε το γιο της που ηρωικά
στο Ελ Αλαμέϊν είχε πολεμήσει.
Ο άλλος γιος της σκοτωμένος απ' τους γερμανούς.

Εκοίταγε αυτή απορημένη-τι δουλειά
είχε στις αντρικές τις φυλακές μία γυναίκα;

Τότε οι δικοί μας δίπλα
αρχίσανε να βασανίζουνε το γιο της.
Φώναζε κείνος σαν μοσχάρι που το σφάζουνε.
«Τη γνωρίζεις τη φωνή αυτή γρηά πουτάνα;»
Έβγαλε τρομερή φωνή:
"Παιδί μου!.."

Της ρίξαμε λάδι καυτό στο στήθος.
Βάλαμε το χέρι της στον τοίχο.
Το καρφώσαμε 'κεί
κι αρχίσαμε να τη χτυπάμε...

Μια τελευταία κραυγή κι ο γιος της τέλειωσε.
Γύρισε και με κοίταξε με μι άγρια χαρά:
"Τώρα δε σας μένει τίποτ' άλλο!"