ΣΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ

Κουτί της τηλεόρασης
μάτι μεγάλο ανοιγμένο
στου σπιτιού μας τα δωμάτια μέσα,
ποιες
εσένα,
μάτι μεγάλο πολυχρώματο,
κατάρες σε μοιράνανε
μέσα στα σπίτια τα ελληνικά
ανοησία και αποβλάκωση να φέρνεις,
και πώς
παιδί εσύ της άμμου
και των ηλεκτρονίων και των δεντρών,
τέτοιες ανέχεσαι βρωμιές
ανίερες κι απάνθρωπες και ποταπές
να μεταδίνεις;

Τη φτώχεια μας δε βλέπεις και τη δυστυχία;
Πρέπει να τις ποτίζεις με δακρύβρεχτα,
γελοία  «έργα»
και με απόψεις ανθρωπόκτονες
που την ανθρώπινη τη νόηση βιάζουν;
Και πρέπει τη ζωή
σ’ ένα δωμάτιο να περιορίζεις,
αντί σ’ όλη τη γη να την απλώνεις;
Πρέπει τους νέους να ξεκουτιαίνεις και τους γέρους
σε τάφο να τους κλείνεις πριν πεθάνουνε;


Και το νου να φυλακίζεις
αντίς περήφανα και λεύτερα
επάνω ταξιδεύοντάς τον στις αχτίδες σου
ταξίδια ονειρικά να του χαρίζεις;