ΤΟ ΔΕΝΤΡΑΚΙ

Η ζωή μου ήταν κάμπος ερμιός.
Τόσο έρμος που λες: «γιατί υπάρχει»;
Ούτε ένας επάνω του ανθός΄
πράσινη ούτε μικρούλα του μι’ άκρη.

Μα στο χώμα του αυτό το ξερό
Φέτος φύτρωσε ένα δεντράκι-
πρασινούλι,ομορφούλι,χλωρό,
σα νιογέννητο ένα μωράκι.

Κι αχ! τι ρίζες απλώνει τρανές!
Κι αχ! αμέσως πώς φύλλα γεμίζει!
Στις φρυγμένες μου πώς τις πλαγιές
της σκιάς την ευλόγια χαρίζει!

Κι ό,τι πλούτη εκρατούσα βαθιά
και κανείς δεν μπορούσε να έβρει,
με τις ρίζες του αυτές για σπαθιά
ένα δέντρο μικρούλι κουρσεύει...

                    Βιβάρι,12-7-07