Πάρκο. Ένας δεκαπεντάχρονος ποδηλατεί στην πίσω ρόδα του ποδήλατου μόνο. Τον καλώ. Έρχεται. Καλοντυμένος. Όχι αλήτης. Του συστήνομαι και του λέω: Ξέρεις παιδί μου πόσα κεφάλια έχω δει σπασμένα από αυτό που κάνεις εσύ τώρα; Και άλλα από αυτά τα κεφάλια γίνανε καλά και άλλα δεν γίνανε… Αμέσως μου απαντάει σοβαρά αλλά με γέλιο: Αυτή είναι η ζωή. Και χαμογελώντας φεύγει με ταχύτητα στην πίσω πάλι ρόδα του ποδήλατου.
Μου χρειαζόταν αυτό το μάθημα.