Το ψάρι  

Ψάρι!
Μέσα στων λεπιών σου το νερό κλεισμένο
Μακριά από τον αγέρα κι απ’ το χνούδι του βελάσματος
Κι απ’ τις στριγκλιές του αγέρα σε παράθυρα κρουσταλλιασμένα,
Μακριά ’πο της βαρύτητας την κατακόρυφη τη ζυγαριά
Κι απ’ των νεφών τα σχήματα.

Ψάρι!    
Πιστό στον κύκλο τον νερένιο σου!

Σε ποιον θεό προσεύχεσαι;
Ποιες είναι οι γνώσεις σου εσένα για το σύμπαν;
Και ξέρεις ότι ο προπάππος όλων μας εσύ ’σαι;
Και θυμάσαι-θυμάσαι τον καιρό
Που επρωτόβγαινες απ΄ το νερό για λίγο;
Κι αν ναι, πού η μνήμη σου εδράζεται;
Στου κεφαλιού σου τη μικρή φαιά ουσία
Ή στης ουράς τα λέπια;

Ψάρι εσύ!
Που όλους μας περιέχεις μες στ’ αυγά
που σαν σε μήτρα καρπερή μέσα στο κύμα αφήνεις
που λοιδωρείς την καυχησιά του ανθρώπου
ότι μπορεί και περπατεί...

Ψάρι,
Μέσα ατο αίμα μας το αίμα σου τρέχει.
Με του εγκεφάλου σου τις έλικες
φτιάξαμε δορυφόρους κι αυτοκίνητα
Και μηχανές
και χρήματα
και ρούχα
όταν σ’ αφήσαμε.

Όταν σ’ αφήσαμε... αχ! αλίμονο!...
Όταν η δυστυχία μας ξεκίνησε…