ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ  

Στο κρεβάτι του θανάτου  
λίγο πριν η τελευταία μας βγεί πνοή,
μετανοούμε.

Πάνω μας έχουν σωρευτεί με τον καιρό
και στεριωθεί έχουν
πράξεις που δεν θα θέλαμε να είχαμε κάνει,
και φαντάσματα από πράξεις  
που ενώ θέλαμε δεν κάναμε.

Όλο αυτό το μάζεμα
με τη μετάνοια να το διώξουμε ζητάμε  
μ’ ένα  ξαφνικό ανασήκωμα των ώμων.
όπως το ριγμένο απά’ στους ώμους μας σακάκι.

Μάταια όμως. Ο θάνατος παγώνει
κι αυτό το ανασήκωμα, κι αντί να ελαφρύνουμε
κολλάει κι αυτό επάνω μας
σαν ακόμα μία μέλισσα στο σμάρι.