ΑΤΙΤΛΟ

Μες στην ηρεμία της νύχτας    
Στου βουνού την κορυφή    
Οπου μήτε ανάσα αγέρα    
Δεν αγγίζει τη μορφή-

Μες στην ηρεμία της νύχτας    
Σαν λιγόθυμος ο νους    
Κι από γύρω κι από πέρα    
Ηχους άηχους ακούς:    

Γέλια  'δω, κλάματα κείθε    
Και ψιθύρους, και φωνές
Που να χτίσουν ένα κόσμο    
Μον' αυτές ειν’ ικανές.    

Ποιος φωνάζει; Ποιός μιλάει
Όταν όλα σιωπούν;
Ποιος τον κόσμο αυτόν γεννάει
Που αχνά οι φωνές του ηχούν;

Αλλά ποιος έξω από μένα
Τον εχθρό κάθε κενού
Αλλος θάτανε ο πλάστης
Και του κόσμου αυτουνού-

Ενός κόσμου που θα σβήσει
Κι όλα θάναι όπως πριν
Οταν πάλι θα γυρίσω
Απ’ το Αχρονο στο Νυν;

Ναι! Στης νύχτας την ευδία
Δίχως ήχο, δίχως φως,
Και χωρίς λέξη ν’ αρθρώσω
Γίνομαι κι εγώ θεός.