ΟΙ ΡΩΣΟΙ

Τη βαριά τους περπατησιά και το σοβαρό πρόσωπο
δεν ξέρουν πού τώρα να στρέψουν.
Στους κλέφτες που κάθε βήμα
πάνω τους τυφλό σκοντάφτει;
Στα ζεστά καταστήματα
τα πλούσια αγαθά γεμάτα
που δίχως οίκτο προκαλούν και προσκαλούν
και πάντοτε από ανθρώπους κενά μένουν;

Μόνο στις εκκλησιές να πάνε βρίσκουνε το δρόμο.
Μα ξέρουν ότι εκεί, προσωρινά μόνο θα μείνουν.
Γιατί μέσα στη σκοτεινιά του χώρου
το φως που από μέσα τους έρχεται
όλα σωστά τα δείχνει. Και τους φανερώνει
πως πιο γνοιαστική από του θεού την ψυχή έχουν
και πιο πολύ απ' αυτόν για τον άνθρωπο πονάνε.

Και τους λέει
Ότι δεν χάθηκε τίποτα. Πως για λίγο μόνο
Το διάλειμμα της ευτυχίας του Ανθρώπου
θα κρατήσει: όσο που η Επανάσταση
σκυμμένη για λίγο
τα ματωμένα πόδια της ιαίνει
και τα πλήθη δεν οδηγεί.

(Λος Άντζελες 2001)