ΣΥΝΕΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
(εβδομάδα ελληνικού κινηματογράφου στο Λος Άντζελες)  

Τάχατες  τι κερδισαμε
στον  κινιματογράφο
που  βλεπαμε τοσο  καιρο  
τραβώντας πάνω κάτω;

Ευχάριστα  περάσαμε
απλά κάποιες  βραδιες μας;
Εκάναμε ένα διάλειμμα
Από τις  βαριές  δουλειές μας;

Μια ευκαιρία ήταν αυτή
ωραία  να ντυθούμε  και  
σ’ όσους πήγαιναν εκεί  
μόνο  να επιδειχτούμε;  
 
Εγινανε σοφοτερα
τα αδεια μας κεφαλια;
Εγινανε  κουτοτερα;
Μείναν στα  ιδια χαλια;

Ή για  να δουμε δυο γνωστους
επήγαμε εκει περα
για να μιλήσουμε μαζι  
κουβεντες του  αερα;

Μα η  για  ολα πηγαμε
αυτα η για ενα μονο
αδικα τοτε κι ασκοπα
χασαμε τοσον χρονο.

Είδαμε στο «ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ»
τις ριζες  που η φυλη μας
ειχε στη μικρασιατικη
βαθεια  απλωσει γη μας;

Ειδαμε το ξεσπερμεμα
του  Γενους απο καπου
που  για αιωνες  ητανε
δικο  παππου  προς παππου;

Απ’ «ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΗΝ ΤΙΜΗ»
πηραμε μια ιδεα
ποσο κοστιζει ο ερωτας
στην ελληνιδα νεα;

Στα «ΚΥΘΗΡΑ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ»
μαζι  με τον Κατρακη
μας εκαταφαγε κι εμας
του  μισους το σαρακι;

«ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ» μας  θυμησε
πως εχει η κοινωνια
κι αλλες μεθοδους παντρειας
εκτος απ την πορνεια;

Η «ΛΙΡΑ Η ΚΑΛΠΙΚΗ» μας ει-
πε πως  η κωμωδια
ευφραίνει μόνο την ψυχη
χωρις να φερνει αηδία?

Μες  του «ΠΟΤΕ ΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ»
το μυθο  και το  θαμα
εβαφτιστηκαμε ξανα
στου ελληνισμου  το ναμα;

Στης «ΙΦΙΓΕΝΕΙΑΣ» τη σκληρη
απανθρωπη θυσια
την τρισχιλιοχρονη
ειδαμε  ελληνικη  ιστορια;

«ΗΛΕΚΤΡΑ» και «ΘΕΟΦΙΛΟΣ»
Μας δείξαν τη ζωη μας;
Στο παθος της-στα χερια του
ειδαμε την ψυχη μας;

Εγιναμε πιο ελληνες
απ τις ταινιες εκεινες;
Χορτασαμε  τις εθνικες
που μας θεριζουν πεινες;

Σε οση ελλαδα χασαμε
φευγοντας μακρια της
και παλι με τα εργα αυτα
βρεθηκαμε κοντα της;

Και για Ελλαδα οταν μιλω  
πετρες δε λεω  και χωμα
μα του υψηλου του πνευματος
τη μεθη  και το πιόμα.

Δε λεω  για τα δεντρα της
ουτε για τους ανθρωπους
μα για το φως  που  φωτισε
ολης της γης τους τοπους.

Το κλειουμε εκεινο μεσα μας;
Κι αν πηγαινε να σβησει  
καναν τα εργα που ειδαμε
να μας ξαναφωτισει;

Αν ναι καλα. Αν όμως ό-
χι τοτε αυτές οι μερες
στις  ιδιες παλι τις φρικτες
μας αφησαν τις ξερες.

Και παλι αξιολυπητοι  
θα μαστε όπως πρωτα
 καθώς μακρια από της ελλα-
δας θα μαστε τα φωτα.

Και παλι  στην αμερικη  
θα ζουμε σαν ζητιανοι
εμεις που όλα εχουμε
τα πλουτια της υφανει.

Και παλι  θα λιμναζουμε
μεσα στου  νου  το τελμα
και κατω  απ του δολαριου
θα λιωνουμε το πελμα,  

ενώ θα πρεπει όχι εμεις
μονο από εκει να βγουμε
αλλα και οσους χαθηκαν
σωστα να οδηγουμε-

γιατι  εμεις το λαμπροφως
κρατουμε που όλα δειχνει
κι ότι κακό η άσχημο
συντριμμια κατω ρίχνει.

Λος Άντζελες 1989