Η ΕΥΤΥΧΙΑ

Η ευτυχία είναι άπιαστο πουλί,
πεζό,
τρικάταρτο δε.

Ίχνη απροσδιόριστα αφήνει όπου αδιάβατα
διαβαίνει.

Περιπολεί σε άνθη αστείρευτα,
σε θαλασσινά όρη ανθεί,
σε κόκκινες κορδέλες μαλλιών δένει,
πρόσωπα παιδικά αγκαλιάζει
με χέρια ολάσπρα και αξεδιάλυτα.

Ιππεύει καλοκαιρινές φεγγαραχτίδες
και πόρπες χρυσών λυμένων ζωνών.
Διαστέλλει φανταστικές ονειροπολήσεις
και κόρες γαλανών ματιών ιριδίζουσες.
Προκαλούσα
συμπτύσσει και εκπτύσσει σκέλη άτριχα.
 
Καμιά φορά πετιέται μαζί με το κομμένο νύχι.

Η ευτυχία είναι μία σαρκαστική αντιλόπη
ασπαίρουσα κάτω από το ανοιχτό στόμα πεινώντος λέοντος.

Η ευτυχία είναι κώδων
ηχών κάτω από εκατόν πενήντα τρία
βαμβακερά στιλπνά στρώματα.

Στο πάτωμα έρπει,
ανεβαίνει στα μισάνοιχτα συρτάρια
και χώνεται μέσα στα κρύα εσώρουχα.
Φεύγει λίγο πριν αυτά φορεθούν.

Σε αδιάφθορα πελάγη
αδιάφθορη και κενή ταξιδεύει
αναμεσίς αφρού και πρώτου κύματος.

Στου ευκαλύπτου τη ρίζα γαντζώνεται
και προχωρεί μαζί της μέχρι το υπόγειο νάμα.

Στο χι της χαράς σταυρώνεται εξιλαστήριο θύμα απρόθυμο,
και τις ανταύγειες των πρωτομαγιάτικων ρόδων έλκουσα
πλαταίνει τα όρια του ιλαρού σύμπαντος
που μέσα του ανέμελα τριγυρνά.

Η ευτυχία: ερημική εκκλησιά
αιωρούμενη πάνω από βωμούς αταίριαστους
και ασύδοτα ιερά.

Η ευτυχία.
Ατέρμων κοχλίας παραπλανητικός.