ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΖΟΥΓΚΛΑΣ
Πολλοί θεωρώντας ότι η κοινωνία των ανθρώπων όεν είναι ζούγκλα, όταν βλέπουν τα συβαίνοντα στην ανθρωποκοινωνία αναρωτιούνται: «μα ζούγκλα είμαστε πια;» , νομίζοντας ότι ρωτάνε ρητορικά.
Και αυτοί μπορεί να ρωτάνε ρητορικά, όμως η απάντηση στο ερώτημά τους είναι πραγματική: ναι, ειμαστε ζούγκλα.
Όταν οι κυρίες ντύνουν ένα σκυλί με μάλλινα πουλοβεράκια, το σκυλί παύει πια να είναι σκυλί; Όχι.
Όταν φορέσουμε σε ένα λιοντάρι ένα ρούχο παύει το λιοντάρι να είναι λιοντάρι;
Η κοινωνία μας είναι μια ζούγκλα. Μόνο που όεν ζει ανάμεσα σε δέντρα αλλά μέσα σε σπίτια. (Και ούτε ένα λιοντάρι μέσα σε σπίτι παύει να είναι λιοντάρι.)
Η ανθρωπότητα είναι μία μεγάλη ζούγκλα.
Μικρότερες ζούγκλες μέσα στη μεγάλη ζούγκλα είναι οι οικογένειες, οι οικισμοί, οι κοινότητες, οι πόλεις, τα κράτη. Κάθε μία μικρή ζούγκλα από αυτές έχει τα λιοντάρια της μέχρι και τα ζαρκάδια της, με ενόιάμεσα όλα τα υπόλοιπα σαρκοφάγα και φυτοφάγα ζώα. Ας πούμε η Αμερική, η Ρωσια, η Αγγλία και το Ισραήλ είναι τα λιοντάρια του κόσμου, το Ιράν, η Τουρκία, το Ιράκ, ο Καναόάς, η Αυστραλία είναι οι ύαινές του, η Κίνα, η Ινόία, η Βραζιλία είναι τα παχύόερμά του, οι υπόλοιπες χώρες είναι τα χορτοφάγα του. Σε μια πόλη λιοντάρια είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες της, ύαινες ο δήμαρχος με τους συμβούλους του και χορτοφάγα οι υπόλοιποι πολίτες. Και έτσι μέχρι την οικογένεια, όπου λιοντάρι είναι ο πατέρας ή η μητέρα.
Αν αντιλέξει κανείς ότι οι πόλεις, τα κράτη κλπ έχουν τους νόμους τους και με βάση αυτούς όιοικούνται, ιόού: τους νόμους τους φτιάχνουν τα λιοντάρια και οι ύαινες. Και οι νόμοι δεν θεσπίζουν κάποιους κανόνες ισότητας, αλλά καθορίζουν τη σειρά με την οποία θα φαγωθούν τα φυτοφάγα. Η σειρά αυτή παίρνει υπόψη της τις ανάγκες σε φαγητό των σαρκοφάγων και ρυθμίζει έτσι τη σειρά και την ποσότητα των φυτοφάγων που κάθε φορά θα τρώγονται, έτσι ώστε να υπάρχει πάντοτε επάρκεια φαγητού.