(Η κυρία Ρωρερκάρ έχει γεμίσει την είσοδο της πολυκατοικίας με γλάστρες με υπέροχα φυτά και λουλούδια μέσα τους. Κάθε χειμώνα τις παίρνει μέσα στο σπίτι της και κάθε καλοκαίρο τις βγάζει έξω. Όπως τις έβγαλε χτες).
 
ΟΙ ΓΛΑΣΤΡΕΣ ΕΞΩ

Καλώς τες.

Ήρθατε λάμποντας από ευτυχία
και την αιτία της σαλπίζοντας
με την εμφάνισή σας μόνο-
τόσο δε θα την φωνάζατε
ούτε αν είχατε φωνή τελάλη.

Για να σας μεταφέρει
απ' το 'να το δωμάτιο στ' άλλο
σας άγκάλιαζε.

Τη βλέπατε να τρώει,
να πλένεται,
να γδύνεται,
να κοιμάται.

Τα φυτά που κουβαλάτε μέσα σας
την έγνοια της όλη
το καλοκαίρι ολόκληρο είχαν.
Τα πότιζε, τα χάϊδευε, τους εμιλούσε.
Τ' άγγιζε ξεσκονίζοντας τα φύλλα τους.
Ίσως και τα φιλούσε.
Κι αν ένα φύλλο έβλεπε ξερό
για μία μέρα ολόκληρη στενοχωριόνταν.
Τα μάτια της γεμάτα απ' την εικόνα τους.
Σε κείνα το χαμόγελό της χαρισμένο.

Γλάστρες σάς μισώ.