ΣΤΟ (ΑΓΝΏΣΤΟΥ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΝΟΜΑΤΟΣ) ΚΟΡΊΤΣΙ
         ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΤΙΡΙΟ

      
       Δε θα μιλήσω για το τέλειο σώμα
       που από Φειδία σμίλη εβγήκε λες,
       γιατί ντροπής θα παίρναν τότε χρώμα
       του αβρού κι αγνού προσώπου του οι γραμμές.

       Μον’ θα μιλήσω για την καλωσύνη
       Που ως μύρο τ’ άνθος γύρω του σκορπά
       και για την θεία ευγένεια που αναδίνει    
       όταν μιλά, ή όταν, σεμνό, σιωπά.

       Και ούτε το θεσπέσιο θα εξυμνήσω
       το χαμογέλιο του το ιδανικό-
       γιατί ό,τι πω γι αυτό θα το αδικήσω:
       μεγάλοι ποιητές χρειάζοντ’ εδώ.

       Όταν,στης Επανάληψης τη ζάλη,
       στη γη πάλι ο Πετράρχης ξαναρθεί
       τέτoιο χαμόγελο αυτός ας ψάλλει-
       αυτός, αν το μπορέσει, ας το ειπεί.

       Όσο για με, όταν ανθεί μπροστά μου,      
      τη μοίρα την πικρή μου ευχαριστώ,
       που ενώ την καθεμιά πήρε χαρά μου
       το θάμα φέρνει εμπρός μου τώρα αυτό.
      
       Βιβάρι 2006