Πόσο ακόμα θα με βασανίσεις;
Για πόσο ακόμα θ' αναπνέω μόνο κοντά σου;
Για πόσο ακόμα θα γυρεύω στα κλεφτά
μία να δω να με θωρεί γλυκιά ματιά σου;
Για πόσο ακόμα το χαμόγελό σου αυτό
ίδιο μαχαίρι θα χαράζει την ψυχή μου;

Μα θα 'ρθει η ώρα η βλογημένη-θα 'ρθει
που θα μου λένε: "Να! η Νικολίτσα!"
και θα τους λέω: "την είδα-και λοιπόν;.."

Α! Βλογημένη ώρα έλα!
Έλα η ώρα η καλή όπου θα βλέπω
του Έρωτα όχι το φριχτό το τόξο
μα τη φαρέτρα του-
όχι τα μάτια τα σκληρά του
παρά τις ρίζες των φτερών του θα θωρώ...