ΜΟΣΧΩ ΞΑΝΘΟΥ

Μ' έχουν μερόνυχτα άυπνη και με χτυπάνε.
Δεν ξέρω πια τι πιο πολύ πονάει-
το ξύλο; η αυπνία;

Κι ενώ με βασανίζουνε, ανοίγει η πόρτα ξαφνικά
και μπαίνει κάποιος που μ' αρπάζει
από τα χέρια εκείνων που με δέρνουνε
με ρίχνει πάνω σ' ένα στρώμα
και με βιάζει.
Μετά σειρά έχει άλλος… κι άλλος…

Το κορμί μου κατάμαυρο.
Το στήθος μου ρημαγμένο. Η δεξιά του ρόγα
κρέμεται κομμένη.Το φύλο μου όχι μια
παρά πολλές πληγές αιματηρές.

Τους τελευταίους βιασμούς δεν τους θυμάμαι
γιατί αμέσως μόλις με ξαπλώσουνε
πριν απ' αυτούς βρίσκει ευκαιρία ο ύπνος
και αυτός πρώτος με παίρνει.