Μητσοτάκης κι Ερντογκάν:
Ο Δαυίδ και ο Γολιάθ.
Μητσοτάκης κι Ερντογκάν:
Ο Καβάφης και η Πλαθ.

Πότε θα δω έναν έλληνα πρωθυπουργό να μην σκύβει μπροστά στον Ερντογκάν;
Θα μου πείτε ότι ο Ερντογκάν είναι δυνατός και μπροστά στους δυνατούς σκύβουν οι αδύνατοι.
Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος στην ιδιωτική του ζωή.
Όταν όμως είναι πρωθυπουργός, δεν έχει δικαίωμα να φέρεται σαν κοκοτίτσα μπροστά στον αμερικάνο Πρόεδρο, στον Ερντογκάν, και γενικά σε κάθε ισχυρόν με τον οποίο οι περιστάσεις τον φέρνουν σε επαφή μπροστά σε κάμερες που όλα δείχνουν.
ΟΛΟΙ όμως οι μέχρι σήμερα πρωθυπουργοί μας το ίδιο κάνουν μπρος σε κάθε ισχυρό.
Βλέπω και σήμερα λοιπόν έναν Μητσοτάκη που γελάει σαν χαζός όταν βρίσκεται με τον Ερντογκάν, που κάνει χειρονομίες περιττές, που κάνει κινήσεις δήθεν φιλικές προς του Ερντογκάν, όπως να απλώνει το χέρι του με σκοπό να τον ωθήσει στην πλάτη ώστε να «δώσει την πρωτοπορία» της βάδισης τάχα σε αυτόν (χωρίς όμως και να τον ακουμπήσει, η πρόθεση μόνον του είναι αρκετή να δείξει ότι … ότι τι; Μα ότι είναι, το ολιγότερο, «φιλαράκι» με τον Ερντογκάν).
Και όταν κάθεται στην καρέκλα, απέναντι από τον Ερντογκάν, (και ενώ περιμένουν οι δύο να τελειώσουν οι δημοσιογράφοι και να μείνουν μόνοι για να μιλήσουν), το ηλίθιο χαμόγελο διόλου δεν του λείπει από το στόμα, λες και βλέπει κάποιον δίπλα του να του καθαρίζει αυγά.
Τι θέλει να δείξει  άραγε με αυτή του τη στάση;
Ότι η χώρα του έχει κι αυτουνού ενενήντα εκατομμύρια κατοίκους; ότι κι αυτός μιλάει με τον αμερικανό Πρόεδρο όποτε θέλει; ότι κι αυτουνού η γνώμη μετράει στα διεθνή φόρα-έτσι δεν τα λένε; ότι Πούτιν, Σι (ο κινέζος), Σολτς, Μακρόν, τον θεωρούν κι αυτόν ισότιμο; ότι η οικονομία της Ελλάδας είναι  ίδια ακμαία με της Τουρκίας; ότι συναγωνιζόμαστε οι έλληνες για τη δεύτερη θέση στο ΝΑΤΟ ως προς τον αριθμό των στρατιωτών; ότι να! κοιτάξτε! βλέπετε πόσο μπορώ να δείχνω ότι η Ελλάδα είναι ισχυρή, ότι όλα βαίνουν καλώς στην χώρα μου και να! ότι έχω λύσει όλα τα προβλήματα στη χώρα μου και αυτή δεν έχει ανάγκη κανέναν;
Ενώ ο ερντογκάν τι; Μήπως υπερόπτης μπροστά στον ολίγον Μητσοτάκη;
Όχι. Ούτε υπερόπτης, ούτε γελοίος, ούτε αγενής.
Απλά και μόνο: ΣΟΒΑΡΟΣ. Δηλαδή ΟΧΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΣ.
Όπως δηλαδή αρμόζει σε τέτοιες συναντήσεις.
Αυτό.
Τίποτε άλλο.
ΣΟΒΑΡΟΣ.
Θα ήθελα να ήταν το ίδιο σοβαροί και οι πρωθυπουργοί μας όταν συναντιούνται με αρχηγούς κρατών.
Γιατί; Ρωτάτε;
Για να είναι αξιοπρεπείς.
Ο Δαυίδ δεν πήγε γελώντας να μετρηθεί με τον Γολιάθ.
Ο Αχιλλέας δεν χαμογελούσε όταν πήγε να παλέψει με την Πενθεσίλεια.
Ο Θησέας δεν στάθηκε χορεύοντας μπροστά στον Μινώταυρο στην αναμέτρηση μαζί του.
Αδύναμον, αλλά σοβαρόν.
Μικρόν, αλλά σοβαρόν.
Ανίσχυρον, αλλά σοβαρόν.
Φτωχόν, αλλά σοβαρόν.
Υποταγμένον στους εκάστοτε ισχυρούς, αλλά σοβαρόν.
Αναξιόπιστον, αλλά σοβαρόν.
Έτσι τον ήθελα τον πρωθυπουργό μου.

Γιατί και μία πόρνη ακόμα, όταν βρίσκεται μπροστά σε ξένους, φέρεται σαν σοβαρή πόρνη.