ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Α’
ΑΓΓΕΛΙΚΗ
Αν πρέπει σε τυφλό κάποιος να δώσει,
Μικρότερο το δόσιμό του θάναι
Παρ' όσο θάτανε σέναν που βλέπει.
Γιατέτσι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος.
Κι εγώ για να σκαρώσω αυτό το ποίημα
Πρέπει καλά τι γράφω να προσέξω
Γιατί μένα κορίτσι έχω να κάνω
Που της ψυχής του ορθάνοιχτα τα μάτια.
Γιατί μένα κορίτσι έχω να κάνω
Που ο νους του σαν τον ήλιο λαμπροφέγγει
Που μέσα κλει στα όμορφά του στήθη
Τη φλόγα και το πάθος της Ελλάδας.
Τι να σου πω λοιπόν που να ταιριάζει
Σόσα όνειρα φτερώνουν στη μορφή σου΄
Τι που μικρό πολύ να μη φαντάζει
Μπροστά στης σκέψης σου το μεγαλείο;
Τι να σου πω τη χάρη σου που νάχει΄
Τι που όσα να σου πω αρχίζω τώρα
Τα ξέρεις πριν ακόμα εγώ τα μάθω΄
Τι να σου πω που όσα εγώ κι αν γράψω
Γράφεις περσότερα με μια ματιά σου΄
Μα θα μιλήσω γιατί μέρες τώρα-
Απτη στιγμή που σέχω ανταμώσει-
Φουντώνουν μέσα μου ανταριασμένα
Τα λόγια που μου γέννησε η θωριά σου.
Μα θα μιλήσω γιατί μήνες τώρα
Έρχεσαι ζωντανή στα όνειρά μου.
Γιατί ο ύπνος μου αφότου σείδα
Αγγελική γεμάτος και Πατρίδα.
Κι οι δυο μορφές συσμίγουνε σε μία
Γλυκειά και τρομερή κι αγαπημένη
Που προχωρώντας μόνη δρόμο ανοίγει,
Ανάμεσα σε δάσος απαγκάθια
Κι όπου πατεί φυτρώνουνε λουλούδια-
Λουλούδια γιορτερά και μυρωδάτα.
Κιέρχεσαι σαν Σπαρτιάτισσα μητέρα
Που αντίς καρδιά στα στήθια έχει πέτρα
Και που μια φρίκη ιερή η φωνή της
Σκορπάει καθώς ακόμα ως τα τώρα
"Ή ταν ή επί τας" το γιό προστάζει.

ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Β’
ΣΑΠΦΩ
Κι έρχεσαι σαν Σαπφώ ερωτευμένη
Με πίσω τα μαλλιά κορφοδεμένα
Με το λαιμό τον κύκνειο μαυρισμένον
Εδώ κι εκεί απ'του Έρωτα τα χάδια
Με το χιτώνα τον ριχτόν ως κάτω
Που δυο κορφές φωτιάς τον καμπυλώνουν.
Με λίμνες δυο βαθιές αντίς γιά μάτια
Και μέσα τους οι Σάτυροι κι οι Φαύνοι
Να ερωτεύωνται τις λάγνες Νύμφες.
Κι όλες πετώντας σαν μικρό πουλάκι
Μες στον αέρα της πολυανθούσας
της Λέσβου, που ίμεροι τονε πυρώνουν,
Κάθεσαι απαλά σε μια πετρούλα
Και τραγουδάς με συνοδειά της λύρας.
"Μεγάλε, αθάνατε, λαμπρέ μου ήλιε
όλονε δεν μπορώ να σε χωρέσω
Γι αυτό μια μια σου παίρνω τις αχτίδες
Και ερωμένες μου θερμές τις κάνω.
Σε μια πανάρχαια υπακούοντας δόξα
Όταν ακτίνες μόνο ακόμα ήσουν
Και κείνες σμίγανε γιά να γεννήσουν
Τη μέρα και το φως κι άλλες αχτίδες-
Σ’ αυτών πιστές τη δόξα και τη μνήμη
Εγώ κι οι ερωμένες μου εδώ ζούμε.
Σαν πριν ο Αλκαίος δει το γλυκοφώς σου
Σαν πριν η αδρή φωνή στον κόσμο ηχήσει
Μιά με την άλλη σμίγουμε όπως τότε
Και η παλιά, βαριά ηδονή μας πνιγει
Εκεινη, η βαθιά, η πρώτη-πρώτη
Απτών αντρών αμόλυντη τα χάδια.
Εδώ σε τούτο το νησί το Θείο
Την εωθινή ζυμώνουμε λαγνεία
Με τη σοφία την Eλληvική μας
Και υψώνουμε τον Έρωτα σε ύψη
Που πρώτη του Αυτός φορά γνωρίζει.
Λέαινα με τη λέαινα σα φιλιέται
Φωτιά με τη φωτιά, χαρά ειν’ άλλη
γλυκύτερη απ’ αυτήν και πιο μεγάλη;
Τέσσερα στήθη αντίς δυο δε φέρνουν
Διπλη ,τετράδιπλη Έρωτα ζάλη;
Και δυο κορμιά με βελουδένιο δέρμα
Όταν αγκαλιαστούν , διπλή δε γεύουν
Τη ροδαλή απαλότη της Αγάπης;
Διπλή τον' από τάλλο τους δεν παίρνει
Όση φωτιά και φως καθένα κρύβει;
Αντίς να δίνουμε φιλιά και χάδια
Σ’ άντρες, για να τα κάνουνε πολέμους
Η μια στην άλλη Ειρήνη κοινωνάμε
Που, αχάλαστη, πληθαίνει την Αγάπη".
Και φάνηκαν από μακριά ναρχόνται
Κοπέλες αειπάρθενες, ωραίες
Με τα στηθάκια τους γροθιές σφιχτούλες
Με τα χειλάκια διψασμένα ανθάκια
Με προσμονή στο μάτι τους να φέγγει.
Και άπλωσες τα χέρια και "Ελάτε-
Ελάτε της αγάπης μου αγάπες
-ελάτε σεις ιέρειες πιστές μου
Ελάτε να πληρώστε της γυναίκας
To μόνο προορισμό στη γη επάνω.
Ελάτε! Να! Την αγκαλιά μου ανoίγω
Κι όλες να σάς δεχτεί ζεστή προσμένει.
Απτήν αείρροη πηγή μου πιέστε
Και τα κεράσινα δροσίστε χείλη
Και το μικρούλι σας ποτίστε ρόδο.
Ελάτε λατρεμένα κοριτσάκια
Να σάς γνωρίσω τη γλυκειάν αγάπη.
ΚΙ όπως εγώ για σας τραγούδια λέω
Κι όπως τη λύρα μου για σάς τονίζω
Και σεις, όταν η γη με πάρει πάλι
Μη με ξεχάσετε μικρές μου φίλες.
Μα τραγουδήστε με. Καί με της λύρας
Τους ήχους, τη φωνή μου ζωντανέψτε
Και σάλλους φέρτε την καιρούς και τόπους.
Και άσβεστη η πίστη μας ας μένει
Στο μόνο πα' στη γη που τού αξίζει
Να λατρευτεί : Στη γυναικεία, αγάπη".
Και φεύγουν οι μορφές και συ μαζ( τους
Σε σύννεφο εν' άσπρο τυλιγμένες
Και από μέσα του κάτι ήχοι μόνον
Ακούγονται που μιάν ευτυχισμένη
Θυμίζουν μουσική, που όλο μακραίνει.