ΡΩΡΕΡΚΑΡ ΧΙΟΝΑΝΘΡΩΠΟΣ\

Του γέλιου σου θα πάρω τη μαγεία
και τις σαπφείρινες ανταύγειες των ματιών
και σ' ενός κάμπου χιονισμένου την ευδία
θα πάω κάτω από το φως των αστεριών,

και κει ολόκληρη από χιόνι θα σε πλάσω-
κάθε κρυφή σου ξέρω γλύκα κι εμορφιά.
Κι όλη τη νύχτα αυτήν εγώ θα σε χορτάσω,
κι όλη τη νύχτα εγώ θα σ! έχω συντροφιά.

Κρατώντας μάτι σου και χαμογέλιο
όλην θα σ' έχω μες σε κείνο το κορμί:
τη γλύκα, τη σπιρτάδα σου, τo τέλειο
περπάτημα που θεία το πάει ορμή.

…Και θα σε λιώσει το πρωινό τ' αστέρι.
Κι ο χώρος πριν που έπιανες, κενός.
Και πια κανένας δε θα σ' έχει ταίρι.
Kαι πλέον δε θα είσαι κανενός.