ΤΟ ΒΑΡΥΣΤΟΜΑΧΟ
ΓΛΥΚΟ ΤΗΣ ΝΤΟΡΑΣ

Στομάχι μου έχεις κουραστεί
έχεις δουλέψει
πολύ στη ζωή για μένα...
κι έχεις αγόγγυστα λουστεί
φαγητά άβραστα
ή κακομασημένα...

Όμως ποτέ δε βαργκομάς,
ποτέ δεν έχεις
προδώσει τη φιλιά μας-
όλα τα κόβεις και τα σπας
αδιαμαρτύρητα
ως κόβει κι ο αδάμας.

Μ' αν δε σε πρόσεχα πολύ
μέχρι τα τώρα
και δε σ' ευχαριστούσα,
ήρθε η ώρα η καλή
κι όλα χτες στάδωσα
μεμιάς που σου χρωστούσα:

το που μου πρόσφερε γλυκό
εχτές η Ντόρα
σε σένα τόχω πέψει
και σα βοτάνι μαγικό
σ' έχει και σένανε
όπως και με μαγέψει.

Κι ακούω μύρια "ευχαριστώ"
για το δωράκι
που μούχε αυτή χαρίσει
που μούχε δώσει να γευτώ:
κάτι τα χέρια της
που μέσα έχουνε κλείσει.

Στομάχι μου παρακαλώ
…ξέρω πώς νιώθεις,
κι εγώ την αγαπάω
κι ό,τι μου τύχει να κρατώ
δικό της, ουτ' εγώ,
ποτέ δεν το πετάω…

Αλλά μην κάνεις σαν κι εμέ
και συ τα ίδια-
Μη το γλυκό κοντά σου
κι άλλο θέλεις... αχ καημέ!
εμπρός! Προχώρα το!...
στείλτο στα έντερα σου!...