(Ένα δεκάχρονο κοριτσάκι,με σοβαρό βλέμμα, που γέμιζε με απέραντη θλίψη όταν μου μιλούσε για την ημιπαράλυτη-προσωρινά- αδερφούλα του, με νου που δίψαγε για να μάθει, μια μικρή κουκλίτσα, καθώς συζητούσα με τη νουνά της για ποίηση, γύρισε και μου είπε, σίγουρη για το τι έλεγε αλλά και με την προσμονή μιας επιβεβαίωσης ή μιας απόρριψης από μένα αυτού που είπε: «Μερικοί λένε ότι η ποίηση είναι βλακείες.» Αυτή είναι η απάντηση μου στη μικρή Μαρία)

Στη μικρή Μαρία,για την ποίηση και τι είναι αυτή


Α! Μαρία μου! Μικρούλι
και αθώο κοριτσάκι!
Τι να μάθει έχει ακόμα
το έξυπνό σου μυαλουδάκι!
.
Μα εγώ δάσκαλος δεν είμαι
αλφαβήτες να σου πω.
Άλλον έχει αυτό το ποίημα
που σου άρχισα,σκοπό.

Μου 'πες κάποιοι ότι βλακεία
λεν,η ποίηση πως είναι.
Μα εσύ μυαλό που έχεις
άκουσε ό,τι πω και κρίνε.

Να κυττάζεις σου αρέσει
βέβαια τα λουλουδάκια,
και να βλέπεις τα που έχουν
 μύρια τόσα χρωματάκια.

Και σου αρέσει να μυρίζεις
τα γλυκά τ' αρώματα τους
τόσο, που καλό θα σου ήταν
να 'σουν πάντοτε κοντά τους.

Ε,λοιπόν, μικρή Μαρία,
χρώμα η ζήση δε θα είχε
ούτε άρωμα τ' ανθάκια
αν η ποίηση δεν υπήρχε.

Το φαί χωρίς αλάτι
τόσο ειν' άνοστο-φαντάσου
που αηδία σ' όλους φέρνει
(ρώτα αν θέλεις τη νουνά σου).

Ε, λοιπόν, και πίστεψε το,
είναι η ποίηση Μαράκι,
που τη ζωή μας νοστιμίζει:
όπως το φαί τα’ αλάτι.

Και της νύχτας τ'αστεράκια
θα ’ταν φώτα σαν και τ' άλλα-
σαν και κείνα που μας φέγγουν
την κουζίνα ή τη σάλα.

Μα η ποίηση Μαράκι
με μαγεία τα στολίζει
και καθένα την ψυχή μας
απαλά γλυκοφωτίζει.

Ναι, ειν' η ποίηση νεράιδα,
που μ' αγάπη όντας γεμάτη
ομορφαίνει ό,τι γύρω
να θωρεί χαίρει το μάτι.

Ειν' αυτή που τα παιχνίδια
στα παιδιά ν'αρέσουν κάνει
που το κάθε ένα παιδάκι
πόδι σπίτι να μη βάνει.

Ειν' αυτή μια άψυχη κούκλα
που την κάνει να μιλάει,
να γυρνά, να προχωράει,
το φαί της να μασάει.

Ειν' η ποίηση που σε κάνει
ν' αγαπάς την αδερφή σου
που να τρέχει τόσο θέλεις
να τη δεις πάλι μαζί σου.

Κι αν τα δέντρα δίνουν φρούτα
που να τρως πολύ σου αρέσουν,
ειν'εκείνη όπου τ'άνθη
σε καρπούς κάνει να δέσουν.

Ποίηση είναι η ζωή μας
ποίηση όλα είναι γύρω
ποίηση κι η γέννηση είναι
κι η ουσία των ονείρων.

Ποιητής και ο θεός μας
που τη Φύση έχει ποιήσει
και γι αυτό και ποίημα ένα
και η ίδια είναι η Φύση.

Και αν είναι ο θεός μας
Ποιητής, ως λεν, των Πάντων,
ποιητής θέλεις δε θέλεις
κι εγώ είμαι τέλος πάντων...

Και απόδειξη είναι τούτο
που για σένα έγραψα ποίημα
που ευθύς θα σου το δώσω
σαν ξανάρθω απ' την Αθήνα.

Ποίηση είναι να κοιττάζεις
ενός δέντρου τα κλαδιά
και να μη σε νιάζει τώρα
όποια αν έπαθες ζημιά.

Ποίηση είναι ένα ρυάκι
που σιγά κυλάει ν'ακούς,
και η σκέψη σου να τρέχει
στους τριγύρω του ανθούς.

Ποίηση είναι την καρέκλα
Φορές κάποιες,να κυττάς,
κι αλογάκι να το κάνεις
και μαζί του να πετάς.

Ποίηση είναι μικρουλάκι
κοριτσάκι μου καλό
κόσμο ένανε να φτιάχνεις
με των λέξεων τον πηλό.

Είναι μελωδίες τ' αυτιά σου
να γρικούν δοξαστικές
πριν να μάθεις πως υπάρχουν
στρατιές αγγελικές.

Ποίηση είναι ό,τι βαθιά του
ο καθείς έχει κρυμμένο-
που βαθιά του είναι τόσο
που να μοιάζει για χαμένο.

Κι όσοι άνθρωποι δε σκάβουν
παρά μοναχά το χώμα
ποίηση δε θα βρουν ποτέ τους
όσο αν σκάψουνε ακόμα.

Μα εσύ μάθε Μαράκι
την ψυχή πως για να σκάψεις
δε χρειάζεται ξυνάρι,
ώστε πέτρες να ξεθάψεις.

Μυαλουδάκι ένα μόνο
και περιέργεια μία φτάνει
ώστε ποιήτρια μεγάλη
 κάποια μέρα να σε κάνει.

Φτάνει μόνο η λαχτάρα
στα ματάκια σου που λάμπει
για ν'απλώσουν εμπροστά σου
της ποιήσεως όλοι οι κάμποι.

Μα ποιήτρια κι αν δε γίνεις
τώρα έχεις μάθει πια
πως της ποίησης δεν είναι
μια βλακεία τα προικιά.

Κι ότι αυτοί που έτσι λένε
-οι καϋμένοι...-δεν μπορούν
από ποίηση να νιώσουν-
και... τι άλλο να ειπούν...

          -----