Η "ΧΑΡΑ"

Η κατάσταση που έχει φέρει την Ελλάδα σε αυτά τα χάλια που έχει, είναι αδιόρθωτη.  Και αφού το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, και κεφάλι στην περίπτωσή μας είναι οι πολιτικοί, οι πολιτικοί είναι που έχουν την ευθύνη γι αυτό.

Τι φταίει γι αυτή την κατάσταση;
Να λοιπόν τι φταίει.
Φταίει ότι οι πολιτικοί αυτοί, μεγαλώνουν τους νέους μαθαίνοντάς τους ότι ο σκοπός της ζωής είναι η αναζήτηση της χαράς. Της φτηνής  χαράς. Όπου και με όποιο τίμημα τη βρουν.
Δίνουν έτσι οι πολιτικοί στους νέους μιαν ευχάριστη απασχόληση ώστε αυτοί να μην ασχολούνται με τις παρανομίες τους.
Ταυτόχρονα τους ακους να λένε: «τόπο στα νιάτα», «οι νέοι είναι το μέλλον της πατρίδας», «όλα για τους νέους» και άλλα τέτοια.
Και οι νέοι ακούνε και βλέπουνε τις τηλεοράσεις που εκθειάζουν την χαρά της ζωής με τις διαφημίσεις τους μέχρι και με τις «σοβαρές» τους εκπομπές, παίρνουν από τους γονείς λεφτά για να πιούν το καφεδάκι τους με την παρεούλα τους, μαθαίνουν τους νέους χορούς, μαθαίνουν τα καινούργια τραγούδια, έχουν όνειρο να πάνε ταξίδια στο εξωτερικό ή να γίνουν πλούσιοι, κάνουν τατουάζ, έχουν σκοπό της ζωής τους να βρουν ένα όμορφο ταίρι ώστε να το επιδείξουν στους φίλους ή στις φίλες τους, έχουν την ιδέα ότι όλα πρέπει να τα περιμένουν από το κράτος, προσπαθούν με όποιον τρόπο να βρουν ένα «κονέ» για να τους τις βοηθήσει σε όποιες επιδιώξεις τους.
Με άλλα λόγια κάνουν ό,τι τους είπαν οι μεγάλοι να κάνουν: επιζητούν τη χαρά όπου την έβρουν.
Και σου λένε οι σερβιτόρες «απόλαυσέ το». Και σου λένε οι διάφοροι «μην άγχεσαι», και ακούς «καλά να περάσεις»  Και…και… τέτοια πολλά.
Και κανενός νέου ή νέας το μυαλό δεν σκέπτεται.
Δεν σκέπτεται ότι αυτά που έχει, αυτά που απολαμβάνει, αυτά που επιζητεί, κάποιος τα έχει φτιάξει, τα έχει ετοιμάσει, κάποιος δούλεψε ώστε αυτά να γίνουν.
Απλά απολαμβάνει.
Αν έχει τον καφέ του , το αυτοκίνητό του, την γκομενίτσα του, και ό,τι άλλο του φτιάχνει το κέφι της ημέρας, τότε δεν θέλει τίποτε άλλο, δεν προσπαθεί για κάτι άλλο.
Σκέψη για το αύριο; Καμία. Γιατί κανείς δεν του είπε ότι πρέπει και να σκέπτεται.
Και δεν ξέρουν οι νέοι ότι κάθε ενέργεια που κάνουν ή ό,τι δεν κάνουν, τους έχει προγραμματιστεί από πάνω, από τους πολιτικούς, με τα μακριά χέρια που αυτοί έχουν: το σχολείο, τα ΜΜΕ, το Πανεπιστήμιο,  τα «δρώμενα» με τα οποία τους αποκοιμίζουν ότι έχουν πολιτισμό.
Ότι τους βάζουν να φωνάζουν για να μας δώσουν πίσω τα αγάλματα οι Εγγλέζοι, ότι  τους βάζουν να κάνουν διαταγμένες πορείες διεκδικώντας οτιδήποτε.
Γενικά αποκοιμίζουν οι πολιτικοί τους νέους, ώστε αυτοί να μπορούν να κλέβουν ανενόχλητοι.
Και προσαρμόζονται σε όλα αυτά οι νέοι, και θεωρούν ότι κάνουν το καθήκον τους υπακούοντας σε στρεβλές διατάξεις και σε πονηρές παροτρύνσεις.
Και δεν τους πάει στο μυαλό να σκεφτούν.
Γιατί τους έχουν πει ότι η αναζήτηση της χαράς είναι ο προορισμός τους πάνω σ’ αυτή τη γη.
Και χαίρονται, και τριγυρίζουν μέσα στο θέατρο που οι πολιτικοί τούς έφτιαξαν, παίζοντας καθένας τον ρόλο που εκείνοι τους έδωσαν να παίξουν.
Μα ούτε οι γονείς τούς ενημερώνουν ότι όλα αυτά είναι πονηρά και ότι με αυτά το κράτος ζητά να τους παραπλανήσει. Και δεν τους ενημερώνουν γιατί και οι ίδιοι έτσι μεγάλωσαν. Με τους πολιτικούς να τους κατευθύνουν και αυτούς.
Και αν αυτό συμβεί σε μια γενιά, τότε όλες τραβάνε στο χαμό. Πόσο μάλλον όταν, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα, αυτό συμβαίνει εδώ και πολλές γενιές…
Ως για την πολιτική καμία έγνοια.
Πού είναι το γνοιάσιμο των νέων για τη χώρα τους; Πού εναι το «γνώθι σαυτόν» τους; Πού είναι η αντίληψή τους ότι αυτό ή εκείνο δεν πάει καλά και να συζητήσουν πώς θα κάνουν ώστε να διορθωθεί; Πού είναι η θέληση και η δυνατότητά τους να καταλάβουν ότι είναι καταδικασμένοι, και να εξεγερθούν με κρίση, με περίσκεψη, με οργανωμένο σχέδιο, με απόφαση, και με τρόπο που να γίνουν τα πράγματα όπως πρέπει;
«Πού είναι;»
Έγινε αναζήτηση χαράς!
Λες και η ζωή είναι ένα πανηγύρι όπου έχει ετοιμαστεί γι αυτούς-για να διασκεδάζουν με τα διάφορα μηχανήματά του, για να ανεβαίνουν στα τρενάκια του, για να πετάνε βελάκια ή να ανεβαίνουν στις «ρόδες» του νομίζοντας ότι αυτό όλο κι όλο είναι αρκετό για να λένε ότι φτάσανε ψηλά…
Η χαρά είναι βάρβαρο συναίσθημα, είπε ο Καζαντζάκης.
Το βλέπουμε αυτό κάθε μέρα στη χώρα μας από τη δυστυχία που φέρνει.