Σήμερα Φώτη θα σου παρουσιάσω την Άντζελα.
Δυο λέξεις θα αρκούσαν αν ήθελα να σου την περιγράψω λακωνικά. Ευαίσθητη και φιλαλήθης. Και τα δυο στο έπακρο.
Όταν δει στην τηλεόραση ή ακούσει από κάποιον για σεισμό, βασανιστήρια, θάνατο, φτώχεια, κατατρεγμό, πείνα, κλαίει. Και ή κλείνει την τηλεόραση ή, αν εγώ είμαι που της μιλώ γι αυτά, με παρακαλεί να αλλάξω θέμα συζήτησης. Τον πρώτο καιρό της γνωριμίας μας, όταν βρισκόταν στο σπίτι μου με την τηλεόραση να παίζει ξεχασμένη ανοιχτή, γι αυτήν δεν έπαιζε καθόλου στον βρόντο. Την έβλεπα να ρίχνει κλεφτές ματιές στην μικρή οθόνη πάνω στην οποία διαδραματίζονταν άσχημα νέα, να ταράζεται, να χάνει τον ειρμό του λόγου της, να βουρκώνει, να αντιδρά με κραυγές τρόμου και φρίκης, ώσπου τέλος δεν μπορούσε να συνεχίσει την κουβέντα. Μια δυο φορές, μετά κατάλαβα ότι δεν την πείραζε μόνο το άσχημο θέαμα που κάθε φορά έβλεπε, αλλά και κάθε τι που άκουγε να διηγείται κάποιος, όπως καταστροφή, χαλασμός, έγκλημα, μια βίαιη σκηνή. Και όχι μόνον τα πραγματικά γεγονότα, αλλά και τα διαδραματιζόμενα σε μια κινηματογραφική ταινία, σε ένα ντοκιμαντέρ, σε ό,τι τέτοιο παρουσιαζόταν πάνω στη μικρή οθόνη. Δεν την καθησύχαζε διόλου η παρατήρησή μου ότι αυτά είναι ψεύτικα, δημιουργήματα της φαντασίας κάποιου συγγραφέα ή σκηνοθέτη. Ήταν σαν να μην άκουγε καθόλου ό,τι της έλεγα.
Όμως έχει ευαισθησία και στον σωματικό πόνο. Πονάει τις περισσότερες μέρες του μήνα στα «αυγουλάκια» της όπως αποκαλεί τις ωοθήκες της. Ο πόνος αυτός υπάρχει δέκα μέρες πριν από την περίοδο και δέκα μέρες μετά. Όπως καταλαβαίνεις μένουν δε μένουν τρεις-τέσσερις μέρες χωρίς αυτό τον πόνο.
Πονάει στη μέση της και στα πόδια από τα ισχία ως κάτω. Όπως μου τα λέει, περιγράφει μια οσφυοϊσχιαλγία, κυρίως αριστερά.  Αυτό τις περισσότερες μέρες του μήνα και ως επί το πλείστον χωρίς εμφανή αιτία.
Πονάει στα χέρια-καρπούς και μετακάρπια. Περισσότερο αριστερά. Κάποτε ο πόνος έρχεται απότομα και είναι μεγάλος.
Δεκαπέντε μέρες πριν την περίοδο περιγράφει μια τρομερή ευαισθησία στο στήθος της. Πολλές φορές δεν μπορεί να ανεχτεί ούτε την επαφή της μπλούζας, πολύ περισσότερο το σφίξιμο του στηθόδεσμου. Μου δηλώνει ότι αν τις μέρες αυτές δεν προσέξει και τα παιδάκια που προσέχει, παίζοντας την αγγίσουν στο στήθος, «πεθαίνει» από τον πόνο.
Τη γνωρίζω χρόνια, δεν λέει ψέματα, πράγματι πονάει. Το ύψος του πόνου της δεν μπορώ φυσικά να το καθορίσω, όμως και να το μπορούσα-επιστημονικά-πάλι δεν θα ωφελούσε τίποτα ούτε αυτήν, ούτε και μένα θα διαφώτιζε, μιας και άλλη είναι η αντοχή και η αντίδραση του κάθε ανθρώπου στον ίδιο πόνο, όπως άλλωστε συμβαίνει και σε όλους τους ζωνγτανούς οργανισμούς.  
Μια Άντζελα λοιπόν που πονάει και που κλαίει.
Και μη σου περάσει ούτε στιγμή από το μυαλό πως λέει ψέματα γιατί όπως ήδη σου είπα πιο πάνω, η Άντζελα είναι φιλαλήθης. Σε τέτοιο βαθμό που δεν της περνάει από το μυαλό να πει κάποτε έστω και στα αστεία ένα ψέμα.
Ποτέ.
Την πρωταπριλιά μου είπε ένα ψέμα που το πίστεψα προς στιγμήν. Πριν προλάβω όμως να εκλπαγώ καν, γιατί το μυαλό μου δεν πήγε στην πρωταπριλιά, μου είπε: «Μην το πιστέψεις, πρωταπριλιά είναι…»
Και τις περισσότερες φορές δεν χρειάζεται να την ρωτήσεις για να σου πει τις αλήθειες της.
Άργησε ας πούμε μια φορά να έρθει στο σπίτι πέντε λεπτά; Με το που θα μπει θα αρχίσει να διηγείται γιατί άργησε. Ποια φίλη τη συνάντησε στο δρόμο καθώς ερχόταν, τι της είπε και τι απάντησε αυτή. Και αν τυχόν εγώ πω ότι δεν θυμάμαι να έχω γνωρίσει αυτή τη φίλη της, αρχίζει άλλος κύκλος ομιλίας-η Μαρία, που…. που πριν από ένα χρόνο είχαμε πάει…. που….. που….
Και όλα όσα λέει είναι αλήθεια. Και αν θέλω να μην συνεχιστεί η διήγηση που θα δικαιολογήσει τα πέντε λεφτά της αργοπορίας της, πρέπει να μην ρωτήσω κάτι σχετικό διακόπτοντάς την, ενώ αντίθετα έχω να συναινώ με το βλέμμα και με ανάλογες κινήσεις των χεριών και του κεφαλιού μου σε αυτά που λέει, και σε κάποια στροφή του λόγου της να την διαβεβαιώσω ότι εντάξει, κατάλαβα. Τότε μόνον σταματάει.
Και ξέρεις, δεν έχω λόγο να την σταματήσω να μιλάει. Γιατί μιλάει ζωντανά, με χρώματα σωστά στη φωνή της και με στρωτή γλώσσα.
Καμιά φορά χάνει κανείς το νόημα της διήγησής της όταν αυτή παραλείπει γεγονότα που επειδή γι αυτήν είναι γνωστά, νομίζει ότι τα ξέρει και ο ακροατής της. Μα αυτό το αγνοώ γιατί δεν περιμένω να άργησε να έρθει από κάποιον άλλο λόγο, παρά ότι κάποιος την καθυστέρησε απρόσμενα ή κάτι της έτυχε σοβαρό. Έτσι, την σταματώ με τον τρόπο που σου είπα πιο πάνω, μόνον όταν κρίνω ότι αρκετά τράβηξε η εξήγηση για κάτι ασήμαντο όπως είναι μια πεντάλεφτη καθυστέρηση. Και αν Φώτη αυτή η κοπέλα ήθελε να σκοτώσει κάποιον, δεν θα το έκανε γιατί δεν θα μπορούσε ύστερα να πει ψέματα ότι δεν τον σκότωσε!
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της είναι ότι είναι ντόμπρα και συνεπής σε ότι συμφωνήσει ή υποσχεθεί.
Ακόμα ότι δεν μπορεί να υποκριθεί ποτέ και για τίποτα. Όταν είναι θλιμμένη δεν θα δείχνει χαρωπή. Όταν την πειράξει κάτι δεν θα το κρύψει.
Να πει ψέματα ούτε παζαρεύοντας δεν μπορεί να πει. Έχω σπάσει τα μούτρα μου πάνω σε ένα αδιαπέραστο τείχος όταν την πρότρεψα να κάνει τα κόλπα που οι έλληνες συνηθίζουμε όταν θέλουμε να κατεβάσουμε την τιμή αγοράς ενός εμπορεύματος. Με άκουγε προσεχτικά όταν της εξηγούσα πώς να το κάνει, με διαβεβαίωσε ότι κατάλαβε τι της έλεγα, όταν όμως φτάνει μπροστά στον έμπορο, ή θα δώσει αρώτητα ότι της ζητήσει, ή, αν δεν την φτάνουνε τα λεφτά θα του πει «δεν φτάνουνε τα λεφτά μου» φεύγοντας.
Απόρροια αυτού του τελευταίου είναι πως αν δει κάτι που της χρειάζεται να πουλιέται σε εκπτώσεις (δύο σε ένα, ή τόσο τοις εκατό λιγότερο κλπ)  σπεύδει να το αγοράσει δίνοντας και από τα τελευταία λεφτά του μήνα πριν ο μήνας τελειώσει, και νοιώθει ευτυχής που αγοράζοντας έτσι γλίτωσε λεφτά.
Ζηλεύω μια κοινωνία που θα αποτελείτο από ανθρώπους σαν αυτήν: να είναι το ναι τους ναι και οι τιμές των εμπορευμάτων τους όχι κλεπτικές και γι αυτό δικαίως αδιαπραγμάτευτες.
Αδιαπραγμάτευτο για την Άντζελα είναι όμως και αυτό για το οποίο φροντίζουν και όλες οι άλλες γυναίκες σήμερα: η περιποίηση του σώματος και η ένδυσή του σύμφωνα με τη μόδα.
Καθημερινή της φροντίδα είναι το βάψιμο των νυχιών, το μπάνιο και η μετά από αυτό περιποίηση των μαλλιών, οι αλοιφές, τα χρώματα, τα μέσα αποτρίχωσης, όλα όσα φροντίζουν να περιποιούνται τις γυναίκες αλαφρώνοντας το πορτοφόλι τους.
Διαθέτει σε αυτές τις ασχολίες  όλες τις ώρες που δεν εργάζεται. Θα μείνει χωρίς φαγητό ή ιατρική κάλυψη, όμως αυτές τις φροντίδες θα τις επιδιώξει.
Τα χρήματα που παίρνει από τη δουλειά της δεν της αρκούν για όλες τις επιδαψιλεύσεις που απαιτεί η μέριμνα της ομορφιάς. Για όσα δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να κάνει, κάνει αντίστοιχα όνειρα, τα οποία και πάντοτε μου λέει. Ας πούμε «θα μαζέψω λεφτά να πάρω…» ή «θα μαζέψω λεφτά για να κάνω…» Λεφτά που όπως είναι τα πράγματα εδώ και χρόνια, δεν τα έχει μαζέψει και ούτε πρόκειται να τα μαζέψει.
Δεν μου ζητάει ποτέ χρήματα. Κάποτε, όταν οι δεξιοί πριν και οι δήθεν αριστεροί φαταούλες τώρα μου το επιτρέπουν, της τείνω κάποιο εικοσάρικο. Με κοιτάζει με απορία και «γιατί;», μου κάνει. Σπάνια το παίρνει και σ’ αυτή την περίπτωση για τρεις μέρες ύστερα με χορταίνει «ευχαριστώ». Ως και τηλέφωνο με παίρνει για να μου το ξαναπεί.
Το εδώ και τρεις μήνες όνειρό της είναι να μαζέψει λεφτά και να κάνει κάτι στα φρύδια της-μια μόνιμη κατάσταση λέει, που θα την απαλλάξει από την χρονοβόρα καθημερινή περιποίησή τους.
Της Άντζελας της αρέσουν οι φράουλες και οι σοκολάτες.
Στην Άντζελα έχω απαγορέψει να κάνει οποιαδήποτε δουλειά όταν βρίσκεται στο σπίτι. Δύο πράγματα δεν μπόρεσα να της κόψω. Το ένα είναι πως όταν μπει στο σπίτι, μαζεύει από το πάτωμα όποιο χαρτί δεν έχει μπει μέσα στον κάλαθο των σκουπιδιών όταν τα πετάω εκεί. Το άλλο, αν έχω ξεχάσει κάποιο σκεύος της κουζίνας άπλυτο, πρώτη της δουλειά όταν μπει στην κουζίνα: να το πλύνει.
Τι να γίνει… αγάπα τον το φίλο σου με τα ελαττώματά του!
Αυτά περί Άντζελας.

Στις εννιά το βράδυ κάνω το πάρτι για τη γιορτή μου στου συνονόματου την ταβέρνα-στου «φούρναρη»…
Θα είμαστε ο Ντέιβ, ο Κώστας ο Τερζής και οι Μιλάτ και Τζερόμ αφγανοί, Κλοντί και η γυναίκα του Λολιάνα με το παιδάκι τους ρουμάνοι, Βικτόρ και Τίνα ουκρανοί, Ναταλί και Μζία γεωργιανές και η ρωσίδα Τατιάνα.
Ο Ντέιβ θα τραβήξει βίντεο από τη γιορτή, οπότε σε λίγες μέρες θα γιορτάσεις μαζί μας… οπτικώς.
Πριν αρχίσεις τις γκρίνιες πάλι, σου θυμίζω τα υπέρ της γιορτής με αλλοδαπούς: Ένα τέτοιο τσιμπούσι θα είναι κάτι σπάνιο γι αυτούς και θα το θυμούνται πάντα, ενώ εγώ θα έχω την ευχαρίστηση πως θα γιορτάσω με ανθρώπους που όταν μου πούνε «χρόνια πολλά» (τους το ’χω μάθει) θα το εννοούν, έστω και μόνο για να έχουν την ίδια ευκαιρία γλεντιού και του χρόνου.
Και κάτι τελευταίο για την Άντζελα.
Συνέχεια παραπονιέται για τις δουλειές που την υποχρεώνουν να κάνει στο σπίτι που εργάζεται.
Περισσότερο κουραστική από όλες τις ημέρες είναι γι αυτήν η Δευτέρα.
Και τι μου είπε μια μέρα;
«Αχ και να είχα ένα ψαλίδι ν όνα κόψω τη Δευτέρα από την εβδομάδα:!»
Κι ύστερα λένε μερικοί ότι ποιητές εναι μόνον όσοι γράφουν ποίηση (όσοι είναι απ’ αυτούς).
Γεια σου ρε Φώτη.