ΚΩΣΤΑΚΗ ΕΖΗΣΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ
(στον κωστακη ρουμελιωτη, αξέχαστο φίλο της νηπιακης μας ηλικιας)

Κωστάκη εζήσαμε κι εμείς.
Ο θάνατος πριν έρθει,
της ζήσης εγνωρίσαμε
την άσκοπη τη μέθη.

Κωστάκη εριζώσαμε
στον κόσμο πού μας φέρανε.
Κι ανθίσαμε, ώσπου ο βοριάς
της χειμωνιάς μας ξέρανε.

Εζήσαμε στον κόσμο μας.
Προτού η ανόσια τάξη
κι η πρόοδος η ανάποδη
όλη τη γη ρημάξει.

Τον ορισμένο δρόμο μας
τον φέραμε σε τέλος-
όπου και να ’ναι μπήχνεται
στο στόχο του το βέλος.

Προτού των πάντων η φθορά
κι εμάς αφήσει ράκη
επικραθήκαμε πολύ…
χαρήκαμε λιγάκι…

Μα όμως μέσα πέφτοντας
στον τάφο του καθείς μας
θα πάρουμε αχάλαστη
τη θύμηση μαζί μας

κάποιας μικρούλας γειτονιάς
με τα μικρά σπιτάκια,
με το ψωμί και την ελιά,
με τα στενά δρομάκια.

Τότε που χώμα βλέπαμε
κι όχι τσιμέντο γύρω.
Τότε που τ’ άνθη ανάδιναν
δρόσο, εμορφιά και μύρο.

Που ήταν οι γειτόνοι μας
όχι ρομπότ κρεατένια
αλλ’ άνθρωποι που είχε καθείς
και του αλλουνού την έγνοια.

Που ένα ας φώτιζε κερί
μικρούλι τις βραδιές μας
όμως χτυπούσαν χαρωπά
στο στήθος οι καρδιές μας.

Που κύπελλο ήταν η ζωή,
κρασί ήτανε η Φύση,
και όλα γύρω έλαμναν
σ’ ένα γλυκό μεθύσι.

Τότε… που ήμασταν παιδιά…
Παιδιά! Όταν ακόμα
του «αχ» ήταν ασκάριγος
ο σπόρος μες στο στόμα…

Κωστάκη υπηρετήσαμε
και με ανθρώπου σχήμα
τους ρόλους που μας όρισε
το Σύμπαν βήμα βήμα.

Κι ας μας ειπούν κάποιοι καλούς
κακούς κάποιοι ίσως άλλοι-
μα ίδια ειν’ Καλό ή Κακό
στης Πλάσης μας τη ζάλη.

Ίδια είναι τα Ζερβά-Δεξά,
ίδια τα Επάνω-Κάτω,
κι ολόιδια, και Σύμφωνο
της Βαρσοβίας, και ΝΑΤΟ.

Και λέω ακόμα κι η Ζωή
ίδια είναι με το Θάνατο
κι ότι ένα είναι το Θνητό
και ίδιο με το Αθάνατο.

Και λέω πως όταν ζούσαμε
ήμασταν πεθαμένοι
και λέω κι όταν πεθάνουμε
ζωή μας περιμένει.

Κωστάκη εζήσαμε κι εμείς.
Ο θάνατος πριν έρθει,
της ζήσης εγνωρίσαμε
την άσκοπη τη μέθη.

              -------