ΕΡΥΣΙΠΕΛΑΣ

Τώρα που μέσα βρίσκομαι στη θέρμη και στην κάψα
του θέρους, αν μου μίλαγε κανένας για το χιόνι,
για ψύχρες χειμωνιάτικες, για της βροχής την
κλάψα,
αρρώστια κάποια θα 'λεγα στο νου του ότι απλώνει.

Θα ’λεγα πως μου μίλαγε για κάποιο παραμύθι
που η αρρωστημένη του έπλασε φαντασία
ή που νεκρό τ! ανάσυρε απ' των καιρών τα βύθη
κι έτσι δεν κλείνει μέσα του αξία πια καμία.

Ίδια συμβαίνει και με σε-προτού να σε γνωρίσω
δε ζούσα. Δεν υπήρξανε για μένα μέρες άλλες
κι είναι αδύνατο ύπαρξη μακριά σου να νοήσω
κι άλλες από τα δάκρια σου να υποθέσω στάλες.