HENCOCK PARK LIBRARY-L.A.

Πέντε παρά δέκα απόγεμα. Publick library of Hencock park.
Κτίριο απρόσμενα άσπρο.
Νεοκλασσικό ελληνικό-σχεδόν ιπτάμενο.
Μιαν έκπληξη.
Σφυρίζοντας κατεβαίνουν δυο έφηβοι.
Μες στ' όνειρο τα μάτια τους δοσμένα.
Ιδεατοί.

Μπαίνω.
Ί would like..."
Χαμόγελο.
"Tio come please... this gentleman wants... Tio will show you... Thank you..."
"Thank you..."

O ήλιος ενώ θα 'πρεπε να 'χει κρυφτεί
μπαίνοντας από τ' ανοιχτά μεγάλα παράθυρα
φωτίζει χαρούμενα τις στιγμές.

Μία απόκοσμη, αγγελική φωνή:
"Tio, the door please... thank you...thank you..."

Χρυσόδετα βιβλία στα ράφια.
Χώρος άνετος.

"Excuse me, l would like a book about parakeets..."
"This way please... thank you... thank you..."

Στην έξοδο.
"Those books please..."
"Sure... thank you..."
Xαμόγελο.
Γλυκιά ματιά αναίτια παρατεταμένη.
"Have a good night…Thank you... thank you..."
"Thank you...thank you..."

Γιατί ετούτο το δεκάλεπτο ντύθηκε άφθαρτα ρούχα;
Γιατί τα χέρια της αρπάχτηκαν απ' τα δικά μου καθώς υπόγραφα;
Ισως γιατί η Scherry
την ώρα εκείνην ακριβώς
συνουσιαζόνταν
κι η μέρα τέτιαν ώρα ονειροντύνεται.
"Thank you... thank you... thank you..."
"Thank you... thank you... thank you... thank you..."