ΝΤΑΒΊΝΤ
(Γεωργιανός, φίλος)

Καθισμένοι στη φτωχική αυλή του βλέπουμε στον κομπιούτερ την πατρίδα του, τη Γεωργία, ενώ έτρωγε τα γλυκά που του πήγα για τα γενέθλιά του, απολαμβάνοντάς τα.
«Μπορώ μη τρώω…αλλά γκλυκά όλο τρώω όσα έχω…»
Τετραγωνισμένο πρόσωπο, αδρά χαρακτηριστικά, ψηλός και δυνατός. Μου θυμίζει τον Στάλιν στην πασίγνωστη φωτογραφία του. Δεν δείχνει να έχει ούτε περηφάνια ούτε ντροπή για την κοινή του καταγωγή με αυτόν.
Μορφωμένος. Χορογράφος και χορευτής στην πατρίδα του, ήρθε να δουλεύει για δεκαπέντε ευρώ όλη την ημέρα στους έλληνες.
Δεν παραπονείται.
Μου βρίσκει και μου δείχνει στον κομπιούτερ του χορούς γεωργιανούς και ρώσικους.
Θαύμασα. Αυτή είναι Ομορφιά, και, όσο μπορώ να εκτιμήσω, τελειότητα!
Υπέροχο θέαμα. Όλο χάρη. Όμορφο, σεμνό και θεμιτό νάζι από τις κοπέλες, αντρίκια δύναμη, ομορφιά και χορευτικά υπαινισσόμενη αγωνιστικότητα από τους άντρες.
Μια μύγα κάθεται μια επάνω στα πρόσωπά μας μια επάνω στο στήθος της χορεύτριας-τα έντομα, που μας υπενθυμίζουν πάντοτε ότι υπήρχαν πριν από εμάς και ότι θα υπάρχουν και μετά.
Ο Νταβίντ μου δείχνει την εκκλησία της Κολχίδας. «Εκατό μέτρα ύψος,  πέντε χιλιάδες άντρωποι μέσα μόνο!»
 Σκέφτηκα, αν είναι έτσι, κι εμείς περηφανευόμαστε για το μέγεθος του Άγιου Παντελέημονα.
Μου δείχνει τα ποτάμια της Γεωργίας με τα αλλόκοτα ονόματά τους. «Όλα πάει Μαύρη θάλσσα και ένα Κασπί… Μεγάλα ποτάμι και πολύ πολύ γρήγορο…»
Βλέπω τα ποτάμια στον χάρτη και τα νιώθω να κινούνται, να τρέχουν ορμητικά μέσα μου και να με δροσίζουν στο καυτό απόβραδο.
Οι χορεύτριες ντυμένες τα πολύχρωμα ρούχα της πατρίδας τους και ανεμίζοντας πανέμορφα μαντήλια. «Μαντήλι!», του λέω, δείχνοντάς του ένα μέσα στη μικρή οθόνη.
Γεμάτος άδολο ενθουσιασμό: «Μαντήλι! Και Γεωργία μαντήλι λέμε!...»
Θαυμάζω το ανυπόκριτο, το ανυστερόβουλο των λόγων και της συμπεριφοράς του.
«Γιατί άραγε λέμε και οι δύο το μαντήλι μαντήλι;» τον ρωτάω. Αφού καταλάβει τι εννοώ, με απόφαση και σιγουριά αρχίζει να μου μιλάει για την Αργοναυτική Εκστρατεία. Μου μιλάει για την Κολχίδα και το Βένι, συνοικία της Κολχίδας όπου, χωρίς καμία αμφισβήτηση γι αυτόν, εκεί πήγαν και στάθηκαν και έδρασαν οι Αργοναύτες.
Από κει ίσως το «μαντήλι», συμπεραίνει.
Μπορεί, έτσι κι αλλιώς όμως πολύ μου αρέσει η ιδέα της γεφύρωσης μιας τέτοιας χρονικής και εδαφικής απόστασης με μια λέξη…
(Και θυμάμαι μια Γεωργιανή μητέρα που μου είπε:  «Στα Γεωργιανά «καλιγκραφί» σημαίνει
«καλά γράμματα»-εδώ πώς λέτε το «καλά γράμματα»!!
Και ξέρω ότι ο «πανικός», ίδια ονομάζεται και στην Γεωργία.
Δεν έχω μελετήσει σχετικά, όμως είμαι σίγουρος ότι Γεωργιανοί και Έλληνες κάπως συγγενεύουν).
Και ο Νταβίντ συνεχίζει: «…Ιάσων…ήρθε πάρει το χρυσόμα… το golden… πώς λένε…το golden… Βένι… Βένι… Βένι…» (Ψάχνει υπομονετικά στον χάρτη, το βρίσκει) Εδώ ήρθαν! Πήραν γυναίκα Μεντέα… Χίλια εννιακόσα ογδοντα δύο ήρθαν έλληνες Κολχίδα με ίδιο καράβι…»
Δέκα παρά είκοσι. Σηκώνομαι και με αλαφριά αλλά και βαριά καρδιά τον αφήνω. «Είναι ώρα να πας να πάρεις και την Άννα», του λέω.
Κοιτάζει το ρολόι του.
«Ναι, αλήθεια, δεν θυμήθηκα…»
Σηκώνεται.
Χαιρετιόμαστε.
Του εύχομαι πάλι χρόνια πολλά και βγαίνω στην κάψα και στην σκοπιμότητα.

  Ο ΧΩΡΙΣΜΟΣ

(Ο Άντρας και η Γυναίκα στέκουν μπρος από ένα τραπεζάκι που πάνω του έχει ένα κουτί με  πράγματα μέσα, ξεχωρίζονυτας ποιο θα πάρει ο καθένας, μιας και έχουν αποφασίσει να χωρίσουν.)
 
ΑΝΤΡΑΣ
Έφτασε το τέλος λοιπόν.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Το οριστικό τέλος αυτή τη φορά.
ΑΝΤΡΑΣ
Όλα κάποτε τελειώνουν.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Κοινότυπο, όμως αληθινό. ..Αυτός  ο κάπρος... ωραίος...  ζωντανός... τον θέλεις;  Παρ’ τονε, σου πρέπει.
ΑΝΤΡΑΣ
Όχι. Πράγματα εκεί… μπορείς όλα να τα πάρεις...
ΓΥΝΑΙΚΑ
Αυτό το πέταλο;... στο χάρισα την ημέρα που πήγαμε στο σπήλαιο...
ΑΝΤΡΑΣ
...Κάτι θυμάμαι...
ΓΥΝΑΙΚΑ
Τότε που έχασα την πιάστρα των μαλλιών μου. ..
ΑΝΤΡΑΣ
Τη χτενούλα σου είχες χάσει.
ΓΥΝΑΙΚΑ
Ναι, σωστά. Όμως τη χτένα μου-όχι τη χτενούλα μου!..
(τρίβοντας τα μάτια της)
Κι αυτός ο Νίκος... σήμερα βρήκε να κάψει τα χόρτα του...  όλο μου δακρύζουν τα μάτια...
ΑΝΤΡΑΣ
Απ’ αυτό είναι;.. Μια στιγμή... έχω εδώ ένα χαρτομαντηλάκι-να στα σκουπίσω... γύρισε...  έτσι... Αλήθεια έχεις δει τα χειλάκια σου στον καθρέφτη από κοντά; Έχουν τόσες πολλές μικρές χαραγματίτσες...
ΓΥΝΑΙΚΑ
Αγάπ... Σάκη! Σε παρακαλώ καλέ μου! Βρεθήκαμε εδώ για ν’ αποχαιρετιστούμε. Αγαπάς μιαν άλλη, αγαπώ έναν άλλον. Χωρίζουμε! Και συ με τα υποκοριστικά σου... αφού το ξέρεις ότι... σε παρακαλώ αγά... σε παρακαλώ καλέ μου...
ΑΝΤΡΑΣ
Μωρό μου, εσύ ξέρεις το πάθος μου με τις λέξεις: Πρέπει να λένε ό,τι εννοούν!
ΓΥΝΑΙΚΑ
Κι όταν αυτές λένε ό,τι εννοούν, εγώ τότε δεν νοώ τι λέω και τι κάνω... Μόνον για σήμερα δεν θα μπορούσες να παρατούσες το συνήθειο σου αυτό; Όχι υποκοριστικά, σε παρακαλώ... πρέπει να χωρίσουμε Σάκη!
ΑΝΤΡΑΣ
Όμως σωστό είναι όπως το είπα. Δεν είναι ούτε χαράδρες ούτε χαραγματιές. Είναι ακριβώς αυτό: χαραγματίτσες!
ΓΥΝΑΙΚΑ
Σάκη!... Λέω να πάρω κι αυτή σου τη φωτογραφία...
ΑΝΤΡΑΣ
Κι εγώ ετούτη...
ΓΥΝΑΙΚΑ
Να και το ρουζ μου που το είχα χάσει! Αυτό πια είναι δικαιωματικά δικό μου!
ΑΝΤΡΑΣ...
Θυμάσαι που έβαφες μ' αυτό και τις ελίτσες σου;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Αγάπη μου! Αγάπη μου! Αγάπη μου!... τι σε παρακάλεσα μόλις;
ΑΝΤΡΑΣ
Συγνώμη. Ήδη τρέμεις... συγνώμη... μα γιατί στέκεις έτσι… κάτι σκέπτεσαι;
ΓΥΝΑΙΚΑ
Να… ξέρεις... ξαφνικά νιώθω πως δεν τον αγαπώ και πάρα πολύ αυτόν τον άντρα...
ΑΝΤΡΑΣ
Χμ! Κι εγώ... θα έλεγα... δηλαδή νομίζω... πως ναι, θα μπορούσε να ένιωθα κάτι παραπάνω γι αυτή τη γυναίκα...
ΓΥΝΑΙΚΑ…
Ας συνεχίσουμε όμως. Πάρε συ το κασετόφωνο. Κι αυτές τις κασέτες βέβαια.
ΑΝΤΡΑΣ
Θα ’θελα μόνο τούτο το κορδελάκι...
ΓΥΝΑΙΚΑ
Πάλι;!;!..
ΑΝΤΡΑΣ
Γλυκιά μου, κάνω ήδη πολλή προσπάθεια, το ξέρεις.... Δε σου μίλησα καθόλου τόσην ώρα για τα ποδαράκια σου, για κείνο το δαχτυλάκι σου, για τη μεσούλα ή τ’ αυτάκια σου. Ούτε για το περιστεράκι…
(Η Γυναίκα σβήνει το φως)
τι κάνεις;..
ΓΥΝΑΙΚΑ
Σβήνω το φως. Αναβάλλουμε το χωρισμό μας μέχρι να πάθεις λαρυγγίτιδα. Αγαπημένε μου!
ΑΝΤΡΑΣ
Γλυκιά μμμμμμμμμμμμμμ   

 Κυρία Καριστιανού
είπατε ότι θέλετε να φτιάξετε Κίνημα για να αλλάξετε την Ελλάδα.
Θέλετε δηλαδή με μια κουταλιά κρασί που θα ρίξετε στη θάλασσα, να κάνετε τη θάλασσα κρασί.
Καλή επιτυχία.

  ΑΛΙΌΣΑ

Ξέρω ένα παιδάκι που το λεν Αλιόσα.
Για να του μιλήσω δίνω όσα κι όσα.
Μα η μαμά του όλο μακριά το πάει
Κι όλο από μένα πέρα το κρατάει.

Μα κι αυτό σε  μένα όλο πλησιάζει,
και με χαιρετάει, κι όλο με κοιτάζει.
Αλλά η μαμά του σαν πουλάκι η κλώσα
πάντα του φωνάζει «έλα δω Αλιόσα!»

Θέλω εκεί να πάω και να της ειπώ
Πόσο και Ρωσία και Ρώσους αγαπώ.
Η Ρωσία πως είναι η ψυχή του κόσμου
κι ίδια μετ’ εκείνη που πλαντάει εντός μου.

Να της πω για Στάλιν, να της πω για Λένιν.
Να της πω για το στερνό αίμα του Εσένιν.
Τον «Αλιόσα» να της πω του Τολστόι-«τσουκάλι»,
Που σαν άγιος πέρασε της ζωής τη ζάλη.

Τον Αλιόσα να της πω, που ο Πογκορέλσκι
Να του αρέσει έκανε τόσο το κοτέτσι.
Και για τον Καραμαζώφ, τον γλυκύ Αλιόσα
Που σε τόσους συγγραφείς έχει δώσει τόσα.

Αλλά τώρα η μάνα του όλο το τραβάει
Κι από μένα μακριά πάντα το κρατάει
Το μικρό ξανθό παιδί-το μικρό αγοράκι
Που ως από μακριά φανεί λάμπει το βραδάκι.

Ειν’ ένα μικρό παιδί καταδεχτικό
Όμορφο,  πανέξυπνο, πέρφανο, ζωηρό,
Λες η γης δεν το γυρνά αλλ’ αυτό εκείνη
Ενώ λάμπουνε ψηλά των αστέρων σμήνη.

Και σαν ρώσος περπατεί και πατά γερά,
Κι άλλοτε, σαν τρεχαλεί, έχει λες φτερά.
Και την ευτυχία λες των θνητών χαλκεύει
Κάτω από των δύστυχων Δυτικών τη χλεύη.

Να ’σφιγγα θα ήθελα μια φορά το χέρι
Ενού ρώσου μάλιστα που τον λεν Αλιόσα
Και να νοιώσω αχώριστο που έχω γίνει ταίρι
Μ’ όσα οι άνθρωποι όπου γης-όχι!-δεν μου δώσαν!

 ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΤΟΥ ΣΒΑΡΤΖΕΝΕΓΚΕΡ

Αγαπητέ κύριε Σβατζενέγκερ, διάβασα τα λόγια που είπες στον Τραμπ:
«Πρόεδρε Τραμπ μόλις είδα τη συνέντευξη Τύπου με τον Βλαντιμίρ Πούτιν, και ήταν ντροπιαστική.
Στεκόσουν εκεί σαν ένα μικρό λευκό ζυμαρικό, σαν θαυμαστής του.
Αναρωτήθηκα πότε θα του ζητήσεις αυτόγραφο!
Ξεπούλησες το σύστημα Δικαιοσύνης, τις Μυστικές Υπηρεσίες και πάνω από όλα τη χώρα μας.
Είσαι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, δεν θα πρέπει να το κάνεις αυτό.
Τι συμβαίνει με σένα;
Πού πήγε η δύναμη του Ρόναλντ Ρίγκαν όταν με αυστηρό ύφος είπε: “Κύριε Γκορμπατσόφ γκρέμισε το Τείχος του Βερολίνου”»;
Πρόεδρε Τραμπ θυμήσου, η Αμερική πρώτα.»   

Κατηγορείς τον Τραμπ λέγοντάς τον «θαυμαστή» του Πούτιν.
Είναι για κατηγόρια όταν κάποιος-θαυμαστός και ο ίδιος μάλιστα-θαυμάζει κάτι αξιοθαύμαστο;
Κύριε Σβαρτζενέγκερ μάθε ότι στον κόσμο των πουλιών εκτός από τα γεράκια υπάρχουν και περιστέρια.
Είδες μόνον Προέδρους-γεράκια μέχρι τώρα στην χώρα σου, και αγνοείς ότι υπάρχουν και Πρόεδροι-περιστέρια.
Λοιπόν ο Τραμπ είναι περιστέρι κύριε Σβατζενέγκερ.
Δεν σου το λέω με κακία, όμως πρέπει να το συνηθίσεις αυτό.
Και τα περιστέρια κύριε Σβαρτζενέγκερ εργάζονται για την Ειρήνη.
Και σοφία έδειξε ο λαός που ανάδειξε ένα περιστέρι για Πρόεδρο.
Γιατί θα έπρεπε όλοι οι Αμερικανοί Πρόεδροι να είναι εχθροί με την Ρωσία;
Για ογδόντα χρόνια η Ρωσία δεν έκανε κάτι ενάντια στις ΗΠΑ.
Αν όταν την περισφίξατε με τον βρόχο του ΝΑΤΟ από παντού αυτή αντέδρασε, δεν το θεωρείς αυτό φυσικό;
Αν αντίθετα το θεωρείς αξιόποινο, τότε θα έπρεπε να είχες σκοτώσει όλες τις γάτες των ΗΠΑ-ή τουλάχιστον του Λος Άντζελες όταν ήσουν Κυβερνήτης της-, γιατί ξέρεις φαντάζομαι πόσο επιθετικές οι γάτες γίνονται όταν τις περιορίσεις σε έναν κλεισμένο από παντού χώρο.
Αυτά ήθελα να σου πω κύριε Σβαρτζενέγκερ, με αγάπη για σένα, για τις ΗΠΑ, για την ειρήνη του κόσμου μας.

 ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΓΙΝΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ!
Όχι, ας έρθει τώρα κανείς να μου πει ότι η Ελλάδα δεν είναι Ευρώπη και πως οι έλληνες δεν είναι Ευρωπαίοι!
Βάλτε τώρα την ουρά κάτω από τα σκέλια όλοι εσείς οι ευρωπαίοι κατήγοροί μας!
Γιατί μπορεί να μας πήρε είκοσι χρόνια και, όμως ποτέ δεν είναι αργά για κάποιον που ξέρει να περιμένει.
Για χρόνια και χρόνια οι Γερμανογάλλοι και το σινάφι τους, μας κατηγορούσαν ότι είμαστε τελευταίοι στην Ευρώπη σε όλα, ότι δεν μας άξιζε να μετράμε μέλη της, ότι οι άλλοι ευρωπαίοι μας έχουν μόνον για να τους γυαλίζουμε τα παπούτσια και να τους είμαστε σερβιτόροι όταν καταδέχονταν να μας έρχονται σαν τουρίστες.
Χώρια που παραλίγο να μας διώχνανε κιόλας κάποια χρονιά.
Τώρα, οι επικριτές μας τι έχουνε να πουν;
Είμαστε ή όχι πια Ευρώπη; Είμαστε ή όχι τώρα Ευρωπαίοι;
Και δεν είμαστε εμείς που αλλάξαμε ώστε να «πλησιάσουμε» ή να «συντονιστούμε» τάχα με την Ευρώπη-τι λόγος…
Όοοοχι!
Η Ευρώπη είναι που ήρθε κοντά μας-που έγινε σαν και μας!
Ποιος υπολόγιζε μέχρι τώρα την Ελλάδα; Κανείς!
Ποιος υπολογίζει τώρα την Ευρώπη;
Κανείς!
Η Ελλάδα έδειξε και πάλι τον δρόμο, κι ας άργησε.
Αμερική και Ρωσία και τις δύο τις βλέπουνε τώρα σαν ζητιάνες.
Στη γη κανένας πια δεν τις παίρνει στα σοβαρά.
Στην Αλάσκα κιόλας σκύβανε όλοι οι Ευρωπαίοι το κεφάλι μπροστά στην Αμερική και στην Ρωσία.
Όπως κάναμε για χρόνια κι εμείς με δαύτους.
Ο Τραμπ πια έχει όχι μόνον εμάς, αλλά και τους Ευρωπαίους για σκουπίδια.
Ως για τον Πούτιν, είναι σαν ευρωπαίοι να μην υπάρχουν.
Ίδιοι είναι πια με μας οι ευρωπαίοι!
Και για να μην λέω και λέω, με μια λέξη οι ευρωπαίοι  έγιναν έλληνες.
Τόσο που για να δούνε επίσημο αμερικάνο στον τόπο τους, δεν θα ελπίζουν πια. Μπορεί μόνον καμιά φορά κάνας γιάνκης υφυπουργός περνώντας για να πάει στην Τουρκία να κάνει κάποια στάση και στο τσαρδάκι τους.

 Δημήτρη,
Κάθε χρόνο στο πανηγύρι της Τεγέας έστηναν μια σκηνή και οι ποιητές της περιοχής.
Αυτό είχα γράψει για το πανηγύρι του 2004, στην πρώτη σελίδα του φυλλαδίου που περιείχε τους τίτλους των βιβλίων μου με μια μικρή περίληψη του καθενός.
Ήταν η δεύτερη και τελευταία φορά που λάβαινα μέρος στην έκθεση-η χρονιά που συνέβησαν όσα περιγράφω στο «ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ»

ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΜΑΣ

Περπατητή, αναζητητή, διαβάτη,
Φίλε στων ποιητών το στέκι που ήρθες
Καλό γυρεύοντας να έβρεις κάτι,
Καλώς μας όρισες-καλώς μας βρήκες.

Όλη η πραμάτεια μας εδώ απλωμένη.
Άγγιξε, ψάξε, κοίτα, σκάλισέ μας.
Για σένα όλοι εδώ είμαστε φερμένοι
Με τη φωτιά του Ιούλη γύρωθέ μας.

Να τα έργα μας: εδώ αλήθεια-ψέμα,
Εκεί παιχνίδια, εδώθε ερώτων πλήθη,
Ζήλιες πιο κει, αλλού μαχαίρι κι αίμα,
Ρηχά εδωνά, πιο πέρα σκότια βύθη…

Μα φίλε, αν θες να δεις τις ομορφιές μας,
Ξέχασε την χωμάτινη όρασή σου-
Γυμνές μπροστά σου βρίσκονται οι ψυχές μας.
Χρεία απ’ τα μάτια έχεις της ψυχής σου.              

                                -----