Με τέτοια μπόρα, μ’ αστραπές και με βροντές
ίσως δε βγαίνεις και λατρεύεις άλλα είδωλα.
Κι ίσως χαθούμε γιατί οι μέρες βροχερές.
Μα πες στη φίλη-δεν σου γράφω γι’ άλλο τίποτα-
που ’χες μαζί σου, πως οι κνήμες της κοντές,
και, η καημένη, θα γεννήσει δύσκολα.

(από δω και μετά, κάμποσες δεκάδες στίχοι,

είναι από τους "παλαιολιθικούς" μου, δηλαδή μαθητικοί.

Μα δεν ήθελαν και να πεταχτούνε.)